Zondag 16 september drink ik een borrel op het terras van de Wildeman in Santpoort. Een vriend spreekt mij aan of ik komend weekend iets te doen heb? Ik vraag wat er speelt. Hij geeft aan dat zijn zoon helaas moet afhaken als vrijwilliger voor de Lourdesreis met de Santpoortgroep en of ik kan inspringen. Ik? Naar Lourdes? En aanstaande vrijdag al weg? Poe… ik moet even wat zaken op een rij zetten voor mezelf.
Maandagavond praat ik met Ton Joosten over de reis en hoe het er ongeveer aan toe zal gaan. Ik regel in de week e.e.a. met mijn werkgever. Ik verlies na 33 jaar mijn werk en we zijn het nog aan het afronden, we zijn er nog niet helemaal uit. Op de een of andere manier voelt het ook wel goed om 33 dienstjaren af te sluiten met een reis als vrijwilliger naar Lourdes. Even het hoofd opfrissen, even andere gesprekken, even weg van huis om er sterker uit te komen. Zou dat kunnen met de Lourdesreis?
Vrijdagochtend 21 september loop ik om 06.00 uur de Naaldkerk in Santpoort binnen. Veel onbekende gezichten, maar ook een paar dorpsgenoten die al een tijdje ken, zie ik in de kerkbanken zitten. We zingen voor een jarige pelgrim en gaan in de bus. We worden uitgezwaaid door familie en vrienden en ex-pelgrims. Ik ga het avontuur tegemoet. Wat gaat deze reis mij brengen?
In de bus op weg naar Maastricht Airport en op het vliegveld kom ik al in gesprek met pelgrims en vrijwilligers en het klikt direct. Wat een leuke mensen, dit voelt goed. De vlucht verloopt goed, en na het inchecken in het hotel vertrekken we als groep naar de openingsviering. Dat is ook het moment dat ik de eerste rolstoel voortduw. En het voelt wat onwennig. Ik ben 2 meter lang, de rolstoel bevindt zich in de buurt van m’n knieën. Het is vast een komisch gezicht, zie wat vrijwilligers lachen, maar ik voel mij er goed bij en begin te duwen. Heb gelijk goed contact met de pelgrim. Mooi om dit voor haar te doen. Ze is slecht ter been en met mij achter de rolstoel maakt ze alles mee die middag. Van de welkomstmis tot het bezoek aan de grot van Maria. Het gaat mij makkelijk af en ik zie de pelgrim genieten. En ik geniet mee.
De dagen die volgen worden intenser, de verhalen van de pelgrims raken mij. En het contact met de andere vrijwilligers versterkt in razend tempo. Wat een mooie groep zo. Ik heb nog steeds geen last van mijn rug en tijdens de kaarsenoptocht op zaterdagavond mag ik met het vaandel van onze groep, met op de achterkant het gemeente wapen van de Gemeente Velsen, helemaal naar voren lopen en de trap van de kerk op klimmen. Ik klim als enige helemaal door naar boven en sta op een fantastische plek uit te kijken over het immense plein, vol met pelgrims die kaarsjes vasthouden. Ave Maria zingend, zo mooi, zo indrukwekkend. Ik maak een filmpje van wat ik zie en deel dat later met de groep. Zo geef ik iedereen een klein beetje dat gevoel wat ik daarboven heb ervaren. Fijn om te horen dat dat gewaardeerd wordt. Ook mijn filmpjes van de dag vallen in de smaak. Gemaakt voor het thuisfront, maar ik deel het ook met de groep die ze vervolgens ook delen met het thuisfront. In een minuut maak je de dag mee en dat blijkt voor velen erg waardevol te zijn. Fijn om te doen dus!
De week zit vol met mooie momenten en de verhalen met de pelgrims worden nog intenser. Je bouwt een band met ze op, dit had ik van te voren niet kunnen bedenken. Het bezoek aan de Cité is zeker ook bijzonder. Je wordt als vrijwilliger maximaal op de proef gesteld, wat een heuvels. Ik duw een pelgrim als eerste omhoog en film vervolgens de anderen. Vrijwilligers helpen elkaar en zo komt iedereen boven voor weer een waardevolle mis. Ik voel mijn rug nog steeds niet, het gaat super.
Op de laatste avond wordt de week met elkaar besproken in het hotel. Vele verhalen, een traan, een terugblik en een bulderlach. Liedjes worden gezongen, een proost klinkt her en der. Ik weet zeker dat iedereen een bijzondere week achter de rug heeft. En ik zeker. Geen moment gedacht aan het hebben van geen werk meer. Maar genoten van deze bijzonder ervaring met een fijne groep mensen. Het was fijn een ieder te helpen. Mijn rug voelt nog steeds top, totaal geen last, ik kom er sterker uit… dus dat doet Lourdes ook met je! Voor herhaling vatbaar!
Eric Budde
Maandagavond praat ik met Ton Joosten over de reis en hoe het er ongeveer aan toe zal gaan. Ik regel in de week e.e.a. met mijn werkgever. Ik verlies na 33 jaar mijn werk en we zijn het nog aan het afronden, we zijn er nog niet helemaal uit. Op de een of andere manier voelt het ook wel goed om 33 dienstjaren af te sluiten met een reis als vrijwilliger naar Lourdes. Even het hoofd opfrissen, even andere gesprekken, even weg van huis om er sterker uit te komen. Zou dat kunnen met de Lourdesreis?
Vrijdagochtend 21 september loop ik om 06.00 uur de Naaldkerk in Santpoort binnen. Veel onbekende gezichten, maar ook een paar dorpsgenoten die al een tijdje ken, zie ik in de kerkbanken zitten. We zingen voor een jarige pelgrim en gaan in de bus. We worden uitgezwaaid door familie en vrienden en ex-pelgrims. Ik ga het avontuur tegemoet. Wat gaat deze reis mij brengen?
In de bus op weg naar Maastricht Airport en op het vliegveld kom ik al in gesprek met pelgrims en vrijwilligers en het klikt direct. Wat een leuke mensen, dit voelt goed. De vlucht verloopt goed, en na het inchecken in het hotel vertrekken we als groep naar de openingsviering. Dat is ook het moment dat ik de eerste rolstoel voortduw. En het voelt wat onwennig. Ik ben 2 meter lang, de rolstoel bevindt zich in de buurt van m’n knieën. Het is vast een komisch gezicht, zie wat vrijwilligers lachen, maar ik voel mij er goed bij en begin te duwen. Heb gelijk goed contact met de pelgrim. Mooi om dit voor haar te doen. Ze is slecht ter been en met mij achter de rolstoel maakt ze alles mee die middag. Van de welkomstmis tot het bezoek aan de grot van Maria. Het gaat mij makkelijk af en ik zie de pelgrim genieten. En ik geniet mee.
De dagen die volgen worden intenser, de verhalen van de pelgrims raken mij. En het contact met de andere vrijwilligers versterkt in razend tempo. Wat een mooie groep zo. Ik heb nog steeds geen last van mijn rug en tijdens de kaarsenoptocht op zaterdagavond mag ik met het vaandel van onze groep, met op de achterkant het gemeente wapen van de Gemeente Velsen, helemaal naar voren lopen en de trap van de kerk op klimmen. Ik klim als enige helemaal door naar boven en sta op een fantastische plek uit te kijken over het immense plein, vol met pelgrims die kaarsjes vasthouden. Ave Maria zingend, zo mooi, zo indrukwekkend. Ik maak een filmpje van wat ik zie en deel dat later met de groep. Zo geef ik iedereen een klein beetje dat gevoel wat ik daarboven heb ervaren. Fijn om te horen dat dat gewaardeerd wordt. Ook mijn filmpjes van de dag vallen in de smaak. Gemaakt voor het thuisfront, maar ik deel het ook met de groep die ze vervolgens ook delen met het thuisfront. In een minuut maak je de dag mee en dat blijkt voor velen erg waardevol te zijn. Fijn om te doen dus!
De week zit vol met mooie momenten en de verhalen met de pelgrims worden nog intenser. Je bouwt een band met ze op, dit had ik van te voren niet kunnen bedenken. Het bezoek aan de Cité is zeker ook bijzonder. Je wordt als vrijwilliger maximaal op de proef gesteld, wat een heuvels. Ik duw een pelgrim als eerste omhoog en film vervolgens de anderen. Vrijwilligers helpen elkaar en zo komt iedereen boven voor weer een waardevolle mis. Ik voel mijn rug nog steeds niet, het gaat super.
Op de laatste avond wordt de week met elkaar besproken in het hotel. Vele verhalen, een traan, een terugblik en een bulderlach. Liedjes worden gezongen, een proost klinkt her en der. Ik weet zeker dat iedereen een bijzondere week achter de rug heeft. En ik zeker. Geen moment gedacht aan het hebben van geen werk meer. Maar genoten van deze bijzonder ervaring met een fijne groep mensen. Het was fijn een ieder te helpen. Mijn rug voelt nog steeds top, totaal geen last, ik kom er sterker uit… dus dat doet Lourdes ook met je! Voor herhaling vatbaar!
Eric Budde
