Hier klikken om te bewerken.
Auteur: Tamara Bodeman
Deze reis draag ik op aan:
Ivonne Bodeman-Schilling
13 mei 1923 – 9 december 2007
Zij bracht mij naar Lourdes
VOORWOORD
Het huis van mijn oma stond vol met snuisterijen van over dehele wereld. Herinneringen uit Indië, van haar vakantie-reizen,maar ook van haar bedevaarten naar Lourdes. Vooral de beeldjesvan Maria hebben voor mij een speciale betekenis. Maria, hetsymbool voor Moeder, van onvoorwaardelijke liefde.
Vorig jaar sprak ik met Diny Bijl, een vriendin van mijnschoonmoeder, over haar ervaringen met de LourdesgroepSantpoort. Ze vertelde me dat er vrijwilligers nodig waren omde pelgrims te begeleiden op hun bedevaartsreis. De puzzelstukjesvielen in elkaar. Zij bracht mij in contact met TonJoosten en ik werd uitgenodigd om als hulpkracht mee te gaannaar Lourdes.Ik had ook mijn twijfels; Ik heb kleine kinderen, de reis vieltoevallig net na een buitenlandse trip -ook al zonder kinderen-,ik heb een drukke baan, ik ben niet katholiek, ik hou nietvan groepsreizen, gaan hoge hakken en rolstoelenduwen wel samenen zou ik wel aansluiting vinden met de groep?
Toch had ik al besloten wel te gaan, nog voordat ik naarde ontmoetingsavond voor de vrijwilligers ging. Iets kunnenbetekenen voor een ander, een moment van bezinning voor mezelfen een mooie ode aan oma. En met de overtuiging dat je kuntgroeien door uit je comfortzone te stappen.
Op de vrijwilligersavond werd bevestigd dat alle vrijwilligersmet hun eigen verschillende achtergronden en met hun eigenmotivatie naar Lourdes gaan. Maar allemaal met dezelfdeintentie:
betekenisvolle ontmoetingen.
ZONDAG 8 MEI - Moederdag
’s Morgens om 6.00 uur verzamelen we ons bij De Naaldkerk inSantpoort. Joost, Storm en Jona gaan mee om me uit te zwaaien.Ook mijn schoonouders zijn er en de familie Bijl. In de kerk heten Ton en Willy ons welkom en José, de vrouw van Ton, doeteen gebed voor de thuisblijvers en een veilige terugkeer. Ikvertrek met een enorme mentale support van mijn familie envrienden, lieve berichtjes, kaartjes en kadootjes. En toch is het dubbel. Ik stap in een bus met mensen die ik niet ken enik kijk door het raam naar mijn geluk waar ik een week zondermoet. Jona was ’s nachts wakker geworden. Hij was onrustig enik weet waarom. Hij kruipt tussen ons in en valt in slaap.
’sMorgens wijkt hij niet van mijn zijde. Zijn kleine handje houdtme stevig vast. In de kerk heeft hij traantjes en als ik hemzeg dat het niet geeft en dat mamma hem ook gaat missen, zegthij dat het is omdat hij zo vroeg op moest! Als de bus langzaamwegrijdt zie ik hem heel stoer zwaaien. Hij houdt zich groot,maar oh, ik heb nu al heimwee en de reis moet nog beginnen. Maarik wil dit doen, ik moet dit doen. En thuis wordt het allemaalgeregeld. Een uur later stuurt Joost een berichtje dat Jona kanfietsen zonder zijwieltjes en dat hij helemaal blij en trots is.Hij heeft heel goed aangevoeld dat ik op dit berichtje zat te wachten. Ik laat het los.
Maar goed, ik zit in de bus met een keycord om mijn nek met eenkaartje eraan met mijn naam in puntgrootte 20. Iedereen moetdit de hele week dragen. Inwendig moet mijn rebelse ik lachen.Mijn vriendinnen zouden me moeten zien. Het is maar goed dat ergeen van hen mee is, want die keycords hadden we dan al langomgewisseld, voorzien van allerlei opleukingen of in de wilgenhebben gehangen. Ik snap het nut wel, want mijn
korte-termijn geheugen is ook niet meer wat het vroeger was en ik heb ernu al veel plezier van om alle namen niet gelijk op te hoeven slaan.
Om 10.00 uur arriveert de bus in Tourcoing. We stappen over in de Thalys die ons naar Lourdes zal brengen. De koffers naar detrein brengen is ook een hilarisch moment. Proberen dat zo snelmogelijk en met zo weinig mogelijk karren te doen en verder hopen dat de hoge stapels niet van de kar denderen.
Ik kruip in de trein naast echtpaar Van Rijn en Jaap, en we sluiten in de dagdurende treinreis vriendschap met elkaar.
Zo leuk om niet uitgepraat te raken en me zo connected te voelen met mensen die bijna twee generaties ouder zijn dan ik.
De service van de organisatie is geweldig: de informatie, dedrankjes, de lunchpakketten, alles is goed. En laat ik het briljante koek en zopie-duo Böhm & Cammaert niet vergeten die ons tijdens de busreis 2x een rondje koffie-met-melk, koffiezwart,koffie-met veel suiker-weinig melk, koffie-suiker,
thee lichtgetrokken (2 kopjes, 1 zakje), thee-klein beetje suiker,thee-veel suiker, thee-zonder suiker hebben gegeven. Ze hebbenzich kranig gedragen, want veeleisend was de groep niet .
Onderweg maak ik ook kennis met anderen en merk ik gelijk de belangstelling en aandacht die iedereen voor elkaar heeft. Zowordt mij meerdere keren naar het afscheid van mijn kindjes gevraagd en fluistert die andere grote vriend Jan mij toe dat hijwel op mij zal letten. Haha, dat is dan wederzijds hoor!
Onderweg schijnt de zon, maar als we het dorpje Lourdes binnenrijden is het al tegen de avond. Na het –inmiddels iets minderhilarische- kofferproject (trein uit-bus in-bus uit-hotel in) kunnen we gelijk aan tafel. Na het eten installeert iedereenzich op zijn of haar kamer. Ik deel een kamer met Leontine, een prima match. En we blijken elkaar nog te kennen ook. We drinken nog een borrel beneden terwijl veel ouderen gelijk naar bed gaan. Het is ook een lange vermoeiende dag geweest.
Buiten wordt het vaandel in elkaar gezet. Een enorm gehannes met dat ding. Daarbij is het niet meer actueel, want het gemeente-logo is vernieuwd. Dus we kunnen deze mascotte toch ook in de koker laten? Maar het ding is heel belangrijk alleen waarom weet ik dan nog niet. Dit vaandel zal ons de hele week vergezellenen mijn baken zijn op alle wandelingen als ik even te diep in gesprek ben of afgedwaald ben van de groep. Dat hadden ze
mij op dat moment ook niet wijs kunnen maken. Is er by-the-way nog een liefhebber om het nieuwe gemeente-logo te borduren?
Een groepje oudgedienden gaat nog naar de grot. Ik besluit mijn krachten te sparen. Ik ga naar mijn kamer en vind in mijn koffer met moederdagkadootjes van mijn twee schatjes. Ooooh, was ik nu net over mijn heimwee heen! Maar daar is ook Leontine en we liggen nog uren te kletsen en horen de grot-gangers nog terug komen.
Of liever gezegd, zij horen ons… (sorry buurtjes!).
MAANDAG 9 MEI
07.30 uur Opstaan
08.00 uur Ontbijt
09.00 uur Verzamelen
09.15 uur Vertrek voor rondje heiligdommen
11.00 uur Openingsviering Bernadettekerk (grotzijde)
12.30 uur Lunch, aansluitend hulpkrachtenoverleg
15.00 uur Verzamelen
15.15 uur Rondje Lourdes; in de voetsporen van Bernadette
17.30 uur Koffie in het hotel
19.00 uur Diner
20.20 uur Verzamelen
20.25 uur Vertrek kijken lichtprocessie
Tijdens het ontbijt schuif ik aan naast een lieve mevrouw die mij haar bijzondere levensverhaal vertelt. Ik ben onder de indruk van haar moed en positieve instelling na zo’n bewogen leven. Na het ontbijt vraag ik of ik haar rolstoel mag duwen. Een hele rits rolstoelen staat voor het hotel opgesteld. We vertrekken naar het Heiligdom. Onderweg is er een pitstop waar alle rolstoelen worden afgesteld en gelabeld met de naam vandegene die er de rest van de week gebruik van gaat maken.
Het is mooi weer en er is een goede sfeer in de groep. Als wede hekken door zijn staan we stil en kijken we om ons heen. We worden gelijk stil. Vanaf hier lopen we over de Esplanade naar de Rosaire. Op dit plein kunnen meer dan 10.000 mensen staan.
Hier staat ook het beeld van de Gekroonde Maagd, de ontmoetingsplek waar we de rest van de week vaker het vaandel en elkaarweer terugvinden.
Gelijk als je het terrein op komt voel je dat er een serene sfeer heerst. Als je langs de drie kerken, rechts onder de bogen doorloopt, kom je bij de rivier de Gave. Links van de Gave is de wand met kraantjes met het “heilige water”, de grot waar Maria is verschenen, en achterin de grot, de bron. Voor de grot staat een kandelaar met heel veel kaarsen die altijd branden. Op deze plek knielen mensen neer, zitten in de bankjes te bidden of staan stil. Er zijn mensen die geëmotioneerd raken van deze eerste - of terugkeer op deze heilige plek. Zelf voel ik ook een golf van warmte omdat naast de voetstappen van vele miljoenen mensen ook de voetstappen van mijn oma hier liggen. Als je nog verder doorloopt vind je de kaarsenbakken. Hier staan grote en kleine kaarsen, een indrukwekkend gezicht.
Voorbij de kaarsen zijn de baden. Hier kun je jezelf onder laten dompelen in het water van de bron. We lopen verder over de brug, de Gave over.
Aan deze zijde vind je de Kleine Kruisweg en de Nieuwe Kruisweg. De Grote Kruisweg ligt buiten de hekken van het Heiligdom en gaat heel steil omhoog. De Kleine Kruisweg is bedoeld voordegenen die de Grote Kruisweg niet kunnen gaan omdat ze slecht ter been zijn. De Nieuwe Kruisweg is een moderne uitvoering van de Kruisweg. Langs de andere oever van de Gave lopen we richting de Bernadettekerk.
In de Bernadettekerk wordt een openingsviering gehouden voor alle Nederlandse bedevaartgangers die met de VNB zijn afgereisd.
Vieringen of kerkdiensten zijn mij niet vreemd. Ik ben religieus opgevoed, alleen niet katholiek. Dus een katholiekeviering is voor mij wel nieuw. Ik ken de inhoud niet, de liederen niet, de gebeden en de gebruiken niet. Ik weet van sommige vrijwilligers dat zij al jaren niet meer in de kerk komen,
maar die kennen de liederen en de gebeden wel! Ik heb wel een boekje waar alles in staat, maar de viering komt niet echt bij me binnen. Na de viering gaan we terug naar het hotel waar we lunchen. Ik ga weer op een andere plek zitten en praat weer gezellig met een paar andere pelgrims. Of gezellig, soms zijn de gesprekken aan tafel ook verdrietig omdat veel mensen een groot verdriet meedragen. Ik vind het fijn dat ik kan luisteren en dat ik het
vertrouwen krijg om te delen in de kwetsbaarheid van de mensen die ik spreek. En ook al heb ik dan nog geen zware rugzak, er is ook belangstelling voor mij. Er is een instant saamhorigheidsgevoel, warmte en aandacht voor elkaar.
Na de lunch blijven de hulpkrachten nog even na en kunnen anderen even rusten. We zijn snel klaar want alles gaat prima.
Om 15.00 uur verzamelen we om het zogenaamde rondje door Lourdes te doen, oftewel “in de voetsporen van Bernadette te gaan”.
Lourdes is heuvelachtig en ik ben van tevoren gewaarschuwd dat het rolstoelen duwen best zwaar is, maar het valt me alles mee.
Ik vind het gezellig om met een maatje op pad te zijn. Het rondje van Lourdes brengt ons onder leiding van Willy en Tonlangs de plekken waar het leven van Bernadette Soubirous zich heeft afgespeeld. We zien het geboortehuis waar Bernadette op 7 januari 1844 terwereld kwam, de molen van Boly. Hier woont ze tot haar 10e jaar, omringd door een liefdevol gezin. We bezoeken het ouderlijk huis waar Bernadette haar ouders twee keer per week bezoekt als zij in het klooster van de zusters van Nevers in Lourdes woont.
Dit huis is nog steeds in het bezit van de familie Soubirous. Ook staan we stil in het cachot waar de familie naartoe verhuist als molenaar Soubirous door de hongersnood in Lourdes en omgeving de huur niet meer kan betalen. Het cachot is niet meer dan een achterkamer waar het gezin met zes personen leefde in de tijd van de verschijningen. Het heet het cachot omdat het eerder als gevangenis dienst heeft gedaan. Tenslotte bezoeken we
de kerk met het doopvont waar Bernadette is gedoopt. Bernadette wordt, als het gezin in grote armoede verkeert, schapenhoedsterin de bergen. Ondanks alle ellende is Bernadette een evenwichtig meisje, dankzij haar familie bij wie zij altijd steun vond.
Zij keert terug naar Lourdes als ze 14 jaar oud is, waarna de verschijningen plaatsvinden.Niet op de planning, maar nu we het rondje toch aan het doen zijn, leidt reisgids Ton ons naar de begraafplaats waar onder andere alle Nederlandse bedevaartgangers begraven worden die in Lourdes sterven en in Lourdes willen blijven. Sommigen willen de begraafplaats niet op en blijven onder de bomen met elkaar praten. Ook ik plof in een lege rolstoel neer en heb weer een waardevol gesprek met een schat van een mens. We eindigen bij een gipsfabriekje en een museum met Mariabeelden.
In een atelier zit een dame de witte beelden met de hand te beschilderen. Het hele atelier staat vol met beelden. Ik word hier heel hebberig van, maar er is te kort tijd. Iedereen zit aan een ijsje en we gaan zo terug naar het hotel, maar ik neem me voor hier deze week terug te komen om hier op mijn gemak mijn beeld uit te zoeken.
Terug in het hotel doen we in de binnentuin een drankje. Aansluitend eten en -hasta la vista- naar de Esplanade om te kijken naar de lichtprocessie. We staan eerste rang en zien al die pelgrims met kaarsen voorbij trekken terwijl iedereen Ave Maria zingt. Bij ‘Ave Maria’ gaan alle kaarsen omhoog. Het is dag 1,
maar Ave Maria kan ik nu een beetje meezingen. Het is heel indrukwekkend dat er zoveel mensen samenkomen om hier met elkaar het licht te ontsteken. Terug in het hotel gaan sommigen naar bed. Anderen gaan naar de grot. Ik wil graag wat later naar de grot als het rustig is op het terrein. Jan biedt aan om met me mee te gaan. Ontzettend lief. ’s Nachts is het donker, stil en heb ik voor het eerst mijn moment van stilte. Ik brand speciaal kaarsen voor oma, Roy, en tante Ans. En een kaars voor allen die me lief zijn die moeilijke tijden kennen en wens ik hen kracht om de kracht in
henzelf te vinden, veel liefde en gezondheid.
DINSDAG 10 MEI
06.00 uur Opstaan
06.30 uur Ontbijt
07.10 uur Vertrek
07.30 uur Viering bij de grot
08.45 uur Groepsfoto
09.00 uur Koffie drinken Rivierasol
10.45 uur Vertrek naar de bus voor de Cité
11.00 uur Vertrek bus, hulpkrachten lopen met de rolstoelen
12.00 uur Lunch bij de Cité
13.30 uur Rondleiding
14.30 uur Viering en aansluitend groepsgesprek
‘wat zoek ik in Lourdes’
17.30 uur Koffie in het hotel
19.00 uur Diner
20.05 uur Verzamelen
20.10 uur Vertrek
21.00 uur Deelname lichtprocessie
We staan vroeg op voor een viering bij de grot. Na het ontbijt vertrekken we in colonne achter het vaandel naar het Heiligdom.
Wat hebben we een geluk met het weer. Toch is het nog een beetje fris omdat het zo vroeg is, maar ik krijg gelijk van Ria een grote sjaal die ik om mijn schouders kan slaan. Bij de grot is een webcam en ik laat mijn ouders dat in een sms-je weten. Ze waren met vakantie en konden me niet uitzwaaien, maar ze leven erg met me mee. Ik weet zeker dat ze zullen kijken.
De viering bij de grot is in het Nederlands en deze plek is wel heel bijzonder. Het is de meest magische plek van het hele terrein, waar een groot Mariabeeld in een uitsparing in de wand van de grot staat. Ik denk veel aan oma. Zij heeft hier ook op deze banken gezeten en naar Maria gekeken. Het voelt alsof ze naast me zit. Er word gefilmd door een cameraploeg uit Nederland. Ze volgen een gezin uit Volendam met een ernstig ziek kindje, Tim. Een schattig jongetje met blonde krullen. Het grote verdriet dat mensen naar Lourdes brengt om troost en kracht te vinden, komt nu voor mij heel dichtbij. In de jonge moeder herken ik mezelf en hoop ik dat ik dit nooit hoef mee te maken. Ik hoop van harte dat het hen goed zal gaan.
Na de viering lees ik een sms-je van mijn moeder: ze heeft me gezien! Ze twijfelde wel even, want ze herkende de sjaal van Ria niet… Het geeft mij een heel bijzonder gevoel dat mijn ouders in Nederland, zo vroeg in de ochtend achter de computer zaten en er op deze manier ook een beetje bij waren. We gaan naar het plein voor de groepsfoto. Het is dag 2, of eigenlijk dag 3 als je de reis meerekent, en de groep is ook al echt een groep. De foto zal een waardevolle herinnering worden aan een week op deze bijzondere plek vol mooie momenten waarin al deze levens elkaar kruisten.
Na de groepsfoto drinken we koffie bij Rivierasol, vaste stek voor de koffie van de Lourdesgroep. Daarna vertrekken we naar de bussen. Degenen die slecht ter been zijn gaan met de bus naar de Cité. Het is warm. Wij rijden de lege rolstoelen naar boven. Zo, die klim is pittig, vooral op die gladde sandaaltjes.. Peter Cammaert loopt ook steunend, duwend en zwetend naar boven.
Volkomen terecht, want zijn rolstoel stond nog op de rem (…).
We lunchen buiten aan picknicktafels onder bomen. Complete rust. Alleen vogels. Een prachtige plek. Ik zou hier de hele middag wel kunnen zitten. Na de lunch kruipt de groep bij elkaar en hebben we een gesprek met de hele groep over wat iedereen naar Lourdes brengt. Sommige verhalen zijn heftig en er wordt wat afgesnotterd, maar de veiligheid en troost van de groep is voelbaar. En er wordt gelukkig ook gelachen.
De Rugzak
Ieder mens draagt in zijn leven een onzichtbare rugzak mee.
Bergt daarin zijn vreugde en zorgen, verzameling van wel en wee.
Soms is de rugzak zwaar van stenen, dan weer is hij vlinderlicht.
Blijft er nog wat ruimte over, maar dikwijls kan hij haast niet dicht.
Kijk je in een verloren uurtje heel de inhoud nog eens door,
kan er meestal iets verdwijnen wat zijn waarde reeds verloor.
En zo ga je door de jaren raapt iets op en gooit iets weg,
soms gebeurt dit vanzelfsprekend, dan weer na veel overleg.
Langzaam wordt de rugzak leger,'s levensmiddag gaat voorbij,
en bij het naderen van de avond, werpt men een deel der last opzij.
Maar er is nog veel van waarde, wat men koestert, graag behoudt,
al schijnen het soms kleinigheden, 't zijn herinneringen, meer dan goud.
Ieder draagt zijn eigen rugzak, niemand die hem overneemt en men hoeft ook niet te vrezen,
dat een dief hem ooit ontvreemdt!
Verzoeknummer Leontiene:
We krijgen een rondleiding over het terrein. Cité Saint Pierre is een plek ‘waar mensen met een rugtas vol zorgen aankomen en met een mand vol hoop vertrekken’. Hier bieden vrijwilligers een veilige haven aan mensen die zich een bedevaart naar Lourdes niet kunnen veroorloven en grote problemen hebben. Er kan onderdak worden geboden aan zo’n 500 bedevaartgangers. De bedevaartgangers, die doorgaans heel bescheiden wonen of zelfs geen
woonruimte hebben, hebben een eigen kamer. Dit is een teken van respect voor de waardigheid van elk persoon. De Cité wordt mogelijk gemaakt door vrijwilligers, donateurs en de kerk.
Aan het einde van de rondleiding mag je een setje van drie lichtjes meenemen, waarvan je er één aansteekt en de andere twee naar huis neemt om weg te geven en daarmee het licht verder uit te dragen. Kijken we thuis zelf genoeg om ons heen en merken we het op als er mensen hulp kunnen gebruiken? Dit is de gedachte van de Cité Saint Pierre, een hele mooie gedachte.
We hebben met onze eigen groep in een ruimte op het terrein een viering die verzorgd wordt door Willy met hulp van Ton en Peter Bohnenn. Willy is een prachtig mens. Zij werkt als geestelijk verzorger in een verzorgingshuis en zij spreekt een universeletaal. Daarmee spreekt ze een ieder aan ongeacht geloof, achtergrond of overtuiging.
Ga dan op weg En ontmoet op je reis medemensen.
Geef aan een ieder, Al wat je je zelf toe zou wensen.
Dan onder het gaan,
Zul je de ander zien staan
En overschrijd je je grenzen.
Ga dan op weg
En schud af al je twijfels en zorgen.
Ga en ontdek Wat vandaag nog voor jou is verborgen.
Houd op het licht Altijd je ogen gericht
Dat zal je kracht zijn voor morgen.
In dit lied zie ik ook een favoriet gedichtje van mij terug:
De Tao van Poeh
Voor het kennen van de Weg,
Moeten we gewoon op Weg,
Je dingen doen,
Liefst met plezier, (dat hoeft niet daar, Je kan ’t ook Hier)
Heel simpel op de Poeh-manier.
Maar ga niet zoeken naar de Weg,
Want je zal zien, dan is hij weg!
Ik ben ik En jij bent jij,
Dat weten we allebei;
Maar als je nu de dingen doet,
De dingen die jij kan,
Dan vind je heus de Weg vanzelf,
En de Weg komt achter je an!
We maken de wandeling terug naar het hotel en borrelen na. We eten weer met elkaar en maken ons daarna op om aan de lichtprocessie deel te nemen. Ik vind het een eerbetoon en kleed me mooi aan. Als we door de hoofdstraat van Lourdes naar het Heiligdomlopen zie je vanuit alle straatjes mensen met kaarsen toestromen. We verzamelen ons langs de Gave. We staan behoorlijk vooraan en krijgen instructies dat we in rijen van drie rolstoelen strak achter elkaar moeten blijven lopen. Alle kaarsen worden aangestoken en de processie begint. We lopen al zingend met kaarsen langs de grot de Esplanade op. Halverwege de Esplanade begint het donker te worden en krijgt de lichtprocessie het magische effect. Als we uiteindelijk op het Rozenkransplein eindigen mogen we alle mensen met rolstoelen naar voren rijden. En wij staan aan de zijkant van de kerk met zicht op het
plein. Daar krijg ik een kippenvelmoment. Het hele plein staat vol met duizenden mensen met kaarsen. Iedereen zingt Ave Maria en alle kaarsen worden hoog gehouden. Hier beleef ik een groot moment van hoop, hier komen zoveel mensen samen die het goede in de wereld willen uitdragen.
Kinderliedje uit het Apostolisch Genootschap:
Ik wil zo graag een lichtje zijn
Een lichtje koesterend warm
Dat altijd maar weer schijnen wil
Voor ieder, rijk of arm
Na de processie gaan we met de groep langs de grot omdat veel ouderen hier nog niet ’s avonds zijn geweest. Ton weet onze hele groep zo voorlangs de lange rij te loodsen. Ja rolstoelen hebben voorrang, maar hij doet het zo doeltreffend en met een stalen gezicht: touwtje omhoog, hup, zo langs alle toezichthouders en een hele rij wachtenden. Schaamteloos voor de aanblik van Maria, maar ik vond het een superstunt van Ton en we vertellen het niet verder . Doet me ook wel weer een beetje denken aan thuis. Daar doen we ook niet aan lange rijen (voor de kassa, voor een concert, voor de bar...)
WOENSDAG 11 MEI – broer Tijn jarig
07.30 uur Opstaan
08.00 uur Ontbijt
08.30 uur Verzamelen
08.40 uur Vertrek
09.30 uur Internationale Hoogmis in Pius X
11.00 uur Koffie drinken Rivierasol
12.00 uur Lunch, aansluitend hulpkrachtenoverleg
13.20 uur Verzamelen
13.30 uur Vertrek
14.00 uur Nieuwe kruisweg bidden
17.00 uur Deelnemen Sacramentsprocessie
19.00 uur Diner
Van die wektelefoon in het hotel word je wel wakker. My God, wat een herrie maakt dat ding. Leontien en ik zijn steeds preventief wakker. Kunnen we snel die telefoon erop gooien. Zij moet lachen ‘om al dat werk’ dat ik ’s ochtends heb (en daarmee bedoelt ze het maken van mijn toilet). ‘Ik ga al naar
beneden hoor, zie je zo’, zegt ze steevast. We worden nooit samen gezien, men vraagt zich al af of het wel goed gaat op onze
hotelkamer. Maar we hebben het ontzettend leuk samen. Iedere avond praten we in bed heel lang na, hebben we ontzettend veel lol en het is zo lekker om de emotionele momenten van overdag ook te kunnen relativeren. Overdag zoeken we elkaar alleen niet op en maken we bewust tijd voor anderen.
Na het ontbijt vertrekken we naar de Pius X–basiliek. Deze grote basiliek is onder de grond en vanaf de Esplanade via verschillende ingangen te betreden. Er is plaats voor 25.000 mensen en is ongeveer zo groot als twee voetbalvelden Enorm! De kerk is zo’n 50 jaar oud en ziet er van binnen uit als een betonnen geraamte. We wonen de internationale hoogmis bij. De kerk zit helemaal vol! Het vol- en leegstromen van de kerk gaat echter zo
soepel vlot. Daar zouden ze bij de Arena een puntje aan kunnen zuigen. Nadat we de rolstoelen redelijk vooraan hebben gezet, nemen wij achterin plaats. Om me heen zie ik nonnen in verschillende kledij van over de hele wereld, ernstig zieken op bedden,mensen alleen, grote groepen. Er hangen grote schermen, zodat wij ook vanaf onze plek alles goed kunnen zien. Tijdens de mis worden verschillende talen gebruikt. Het is me niet altijd
even duidelijk wanneer we moeten gaan staan. Voor mijn gevoel zit ik als iedereen staat en sta ik als iedereen zit. In het koor zit een ploegje van onze meiden die in een uurtje voor aanvang met het samengestelde koor de liederen heeft ingestudeerd. Respect, en het klonk geweldig! Ik vind de mis wel lang duren en ik ben blij dat we aan de koffie kunnen bij Rivierasol.
Na de lunch verzamelen we ons weer buiten voor het hotel. Wederom bloedheet weer. Ton en Willy besluiten om niet de Nieuwe Kruisweg te bidden omdat deze in de volle zon is. We gaan de Kleine Kruisweg doen. Deze is langs de Gave, onder de bomen.Hier heb ik een heerlijke middag. Ton en Willy hebben dit ontzettend mooi voorbereid. Ton geeft bij elk van de 14 staties een uitleg en Willy vertaalt deze naar een overdenking. Het
ruisen van de Gave, de stilte van de omgeving en de groep, ik vond dit een bijzonder mooie en inspirerende weg om af te leggen.
We blijven ook nog een tijdje langs de Gave hangen. Het is er heerlijk. Ik zie dat sommigen zich alleen terugtrekken, sommigen zitten met z’n tweetjes diep in gesprek, terwijl anderen weer gekke foto’s van elkaar aan het maken zijn. En het is allemaal prima. ‘Live and let live’. Laat een ieder in zijn waarde en oordeel niet. Dat is toch wel de boodschap van de Kruiswegdie Ton en Willy op me over hebben gebracht.
Ik ben eigenlijk voldaan en klaar voor vandaag, maar de sacramentsprocessie staat op het programma. Deze begint om 17.00 uur op het “Rozenkransplein” (de Esplanade) en eindigt in de Pius X-Basiliek.
Het is nog steeds warm en ik ben blij als we de koele Basiliek ingaan. We hebben dit keer een prachtige plek in de banken naast de geestelijken.
Als deze in rij langs de zieken lopen om hen te zegenen, komen ze ook langs onze groep in de rolstoelen vooraan. Ze zijn vol op de schermen in beeld en ik geniet van de gezichten van de oudjes die me al zo dierbaar zijn geworden. Ze komen ook bij het jongetje Tim die met zijn vader ook vooraan staat. Dan zie ik pas dat zijn moeder twee banken voor mij met een camera haar man en kindje filmt. Ze huilt grote tranen en ik huil grote tranen met haar mee. Ik ben er nu helemaal klaar mee voor vandaag en wil terug naar het hotel. Ik zet mijn grote zonnebril op en breng stilletjes mijn maatje terug naar het hotel. Daar blijkt dat Ton niet lekker is geworden tijdens de processie en onder goede zorgen al eerder in het hotel is teruggekomen.
We zijn allemaal bezorgd, maar het blijkt gelukkig mee te vallen. Hij zal de aankomende dagen alleen rust moeten nemen. Dat
zal deze überregelateur zwaar vallen, maar de lieve medebestuurders Willy, Marcia, Marijke, Guja en Ria nemen hem alles uit handen. Ook hij wordt hier gedragen.
DONDERDAG 12 MEI
06.30 uur Opstaan
07.00 uur Ontbijt
07.15 uur Vertrek naar de baden
09.00 uur Baden gaan open
12.00 uur Lunch, aansluitend hulpkrachtenoverleg
13.05 uur Verzamelen
13.10 uur Vertrek
13.30 uur Excursie Gavarnie
17.30 uur Koffie in het hotel
19.00 uur Diner
21.00 uur Kaarsenceremonie
Ja ik ga naar de baden. Ik twijfelde gisteren nog. Ik wilde eerst weten wat de symboliek ervan was, voordat ik er aan deel zou nemen. Ik vind dat als je iets doet, je er ook achter moet staan. Vanuit je geloof of je overtuiging. Als het dus een soort doop zou zijn, dan zou dat voor mij niet goed voelen. De
meeste mensen die ik er naar vroeg bleven redelijk vaag en zeiden datik het moest ervaren omdat het zo bijzonder was. Ik kreeg dus wel het gevoel dat het vooral een persoonlijke beleving was, met dus ook je eigen motivatie om het te doen. Daarnaast had grote vriend Jaap ook een twijfel, keken we elkaar gistermiddag aan en zeiden tegen elkaar: ‘we gaan het doen’. Sommigen noemden het badenritueel het hoogtepunt van de week, dus als ik
het niet zou doen, zou ik er nooit zelf mijn mening over kunnen vormen. Ook vond ik het een speciaal vooruitzicht om mijn lieve vriendin Riet in de rolstoel te mogen begeleiden. Dus gaat de wekker voor mij heeeeeel vroeg. Vroeg ontbijten, met alleen het groepje dat naar de baden gaat. De meesten zijn al vaker geweest en zorgen voor een goede spanningsopbouw.
Een beetje adrenaline, daar hou ik van! Bij de baden aangekomen worden mannen en vrouwen gescheiden. Riet en ik worden bij de vrouwen bijna vooraan gezet. Een voordeel van de rolstoel. Maar het zal nog een uur duren voordat de deuren open gaan. Toch blijkt het verstandig om vroeg te zijn gegaan, want de banken raken snel gevuld. Een van de pelgrims vertelt wel eens uren te hebben gewacht voordat ze aan de beurt was. Maar het wachten heeft ook een functie. Eerst is het stil, dan wordt er gezongen. Maar iedereen bezint zich op zijn of haar intentie van deheilzame onderdompeling.Dan gaan de deuren open en worden er steeds een paar dames uitgenodigd naar binnen te gaan. Wat gebeurt er toch allemaal achter
die deuren? Wij zijn al snel aan de beurt. We worden door dames aan de hand genomen en naar een cabine geleid waar we onskunnen ontkleden. Terwijl we dat doen, wordt er door een verzorgende een kleed om ons heen gehouden. Het gebeurt allemaal heel discreet, er is geen bloot te zien. We wachten totdat we één voor één worden opgehaald. Als ik aan de beurt ben, word ik gehaald en kom ik in een ruimte met een stenen bad, met aan
weerszijden dames met een lief gezicht die hun handen naar me uitsteken. Ze halen de doek weg en wikkelen gelijk een natte doek om me heen. Ze nemen me aan de hand het bad in en vragen of ik geheel of gedeeltelijk wil worden ondergedompeld. Ik zeg dat ik er helemaal in wil. Geen half werk zeg maar. Voor me staat een Maria-beeld. Ze zeggen dat ik mijn tijd moet nemen en hun mag zeggen als ik er klaar voor ben. Ik sta stil en laat in
dat moment alles los en neem me voor om met zuivere gedachten terug te gaan. Dan knik ik en word ik door hen allen tegelijk in één beweging door het bad heen gehaald. IJS en IJS en IJSKOUD!
Het moment dat ik weer land, heb ik een doek om, mijn bh weer aan, en heb ik er helemaal geen erg in gehad. Ik kijk de dames aan,zeg ‘merci’ en zie in hun blik zoveel liefde. Ik kleed me aan en ik ben blij dat ik ben gegaan. Ook al ben ik niet gekomen met een grote vraag, ik ben onder de indruk van de enorme zorg waarmee de mensen dit doen. We hebben afgesproken buiten, links van de baden op elkaar te wachten. Ook Jan is, ondanks dat
hij niet naar binnen is geweest, zijn bed uitgegaan om ons op te wachten. De meesten druppelen al naar buiten en een aantal hebben echt troost nodig. Ik kan me voorstellen dat het baden veel kan betekenen. Het kan een moment zijn van afscheid, een nieuw begin, van vergeving. We drinken een bakkie troost bij Rivierasol en praten na.
We gaan weer terug naar het hotel waar we met de rest van de groep weer aanvallen op de lunch. We wisselen verhalen uit over onze belevenissen.
’s Middags skip ik de excursie. De meeste pelgrims gaan wel mee. En ik hoor hoe prachtig het boven in de bergen moet zijn. Maar ik heb behoefte aan een paar uurtjes voor mezelf. Ik wil flesjes kopen om water mee te nemen voor mijn vrienden en familie. Kadootjes uitzoeken voor mijn lieverds in Holland, en ets vinden voor op het graf van oma. En ik verheug me om los te gaan op mooie Mariabeelden. Ik ben lekker de hele middag op pad met mezelf. Zit op een terrasje, schrijf kaarten, en zoek uren naar de juiste kadootjes. Na al die intensieve gemeenschappelijke uren, geniet ik van de vrije tijd. Ik besluit aan het einde van de middag in de fabriek waar ik eerder was te kiezen voor een witte Maria, onbeschilderd. Symbolisch voor zuiver en voor de blanco bladzijdes die ik nog heb in te vullen. Einde van de middag hebben de achterblijvers afgesproken bij Jeanne d’Arc voor een biertje. Ik ga er ook heen en ben blij om te zien dat Ton ook weer van de partij is. Tussen het biertje en het diner maak ik nog een paar wandelingen naar het dorp, eerst om foto’s te bestellen die van de groep zijn gemaakt, daarna omdat Truus en Annie graag naar De Limburgse Winkel willen voor een ketting en tenslotte weer terug naar De Limburgse Winkel omdat ik denk een speldje te zijn vergeten, die gewoon in mijn portemonnee blijkt te zitten. Ik heb mijn kilometers wel weer gemaakt voor vandaag. Tijdens het diner kijk ik naast wie ik nog niet heb gezeten tijdens ontbijt, lunches en diners. Ik ben dol op stoelendans!
Na het diner is de eetzaal voor ons gereserveerd voor een kaarsenceremonie. Er worden 7 grote kaarsen ontstoken met elk een intentie. We hebben allemaal een kaarsje uit de Cité gekregen en deze worden allemaal om de grote kaarsen heen gezet.
Een handvol kaarsen stuur ik je
voor alle donkere uren,
als angst je leven binnensluipt
dat die niet lang gaat duren.
En als de honger aan je knaagt
naar liefde, goedheid, vrede
wil ik er altijd voor je zijn
met kaarsen en gebeden.
Ik steek een kaarsje voor je aan
op dagen kil en koud
opdat je toch maar heel goed weet
hoeveel ik van je houd.
Ook als de eenzaamheid je treft,
met dagen zonder kleur,
wil ik je helpen licht te zien
te midden van de sleur.
Een handvol kaarsen stuur ik je
als wens, maar ook als teken
dat, bij wat ons ook telkens overkomt,
wij voor elkaar een kaars ontsteken.
Vanavond ga ik alleen naar de grot. Beetje stout, want men heeft het liever niet, uit bescherming voor mezelf. Maar ik red me wel, Maria is bij me!
VRIJDAG 13 MEI – geboortedag Oma
08.00 uur Opstaan
08.30 uur Ontbijt
09.30 uur Vertrek, bezoek 3 kerken
11.00 uur Handoplegging Bernadettekerk (Carmelzijde)
12.30 uur Lunch, aansluitend hulpkrachtenoverleg
13.30 uur Vertrek
14.00 uur Zegenen devotionalia, uitreiken herinnering op een rustige plek
15.00 uur Slotviering (Chapel St. Joseph)
aansluitend koffie drinken met de VNB en met de alle Nederlandse pelgrims door de grot
17.00 uur Kruikjes vullen met water
17.30 uur Koffie in het hotel
19.00 uur Diner
20.45 uur Kaarsen opsteken bij de kaarsenbakken, intenties bij de grot brengen
Vandaag is een bijzondere dag. Het kan geen toeval zijn dat de geboortedag van oma juist in deze week valt. Natuurlijk ga ik vanavond, op de laatste avond hier, weer een kaarsje voor haar branden.
We kunnen enigszins ‘uitslapen’ en vertrekken na het ontbijt naar de drie kerken. De wandeling naar het heiligdom heb ik nu ik-weet-niet-hoeveel-keer gemaakt en ik ben aardig thuis geraakt in Lourdes. De drie kerken zien er op afstand als één gebouw uit. Kom je dichterbij, dan zie je dat het drie kerken zijn die bovenop elkaar zijn gebouwd. De onderste kerk is de Rozenkransbasiliek met een gouden kroon op de koepel, daarboven de Crypte en de bovenste kerk is de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis. De Rozenkransbasiliek is de grootste en is versierd met vele mozaïeken. Aan weerszijden van deze basiliek zijn trappen en hellingen die naar de Crypte leiden. Dit is de oorspronkelijke kapel met een hele intieme sfeer. Omdat deze te klein werd is er een grotere kerk bovenop gebouwd, De Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis. Deze neogotische kerk heeft prachtige
gebrandschilderde ramen. Vanaf boven is het uitzicht op de Esplanade, de Gave en de Grot ook waanzinnig, dus we maken veel foto’s.
Dan staat de handoplegging op het programma in de Bernadettekerk. Ik laat deze aan me voorbijgaan. Ik vind dit toch wel echt iets dat aan het geloof gebonden is. Ik drink koffie met Eline, Mart en Jan. Na de koffie halen we de groep weer op en ik zie aan de uitdrukkingen op alle gezichten dat het heel bijzonder is geweest.
Genoeg stof dus weer om met mijn rolstoelmaatje van de dag onderweg over te praten. Als we in het hotel komen, wacht er een verrassing op me bij
de receptie. Er is post voor me uit Nederland. Ik zie het handschrift en het is niet moeilijk voor me om te raden dat het van mijn moeder is. Ik lees in een hoekje van de lobby de kaart. Ik hou het niet droog, ze schrijft zulke lieve dingen en haar liefde gaat dwars door me heen. Ze heeft een geplastificeerde foto bijgevoegd van beide opa’s en oma’s waarvan de trouwdagen op 13 en 14 mei zijn! Dat wist ik niet… Nog zo’n bijzonder ‘toeval’. Ze vraagt of ik het een mooi plekje wil geven. Dat ga ik doen, vanavond, om middernacht, leg ik het bij de bron. Als eerbetoon aan hen, die mijn oorsprong zijn.
We lunchen en mijn kaart met de foto draag ik als een kostbare schat bij me. Na de lunch nemen we onze kadootjes mee en gaan we naar een plek langs de Gave waar de kadootjes worden gezegend. Ook vertellen sommigen wat ze hebben gekocht, voor wie het is en waarom. Ik laat het beschilderde kruisje zien dat ik aan mijn kinderen wil geven voor op hun kamer, en de steen, in de vormvan een hart, die ik naar het graf van oma wil brengen. Tenslotte krijgen we van de leiding allemaal een attentie als herinnering. Een speldje en het Onze Vader. Er zijn de afgelopen dagen meerdere speldjes onderling uitgewisseld. Speldjes met een bepaalde betekenis die je om een bepaalde reden aan iemand geeft. Ook ik heb er gekregen en gegeven. Ze worden op het keycord bevestigd. Kom ik toch nog met opleukingen thuis! We zingen een lied. Een lied dat iedereen kent, maar met een
gearrangeerde tekst. Mooi!
Meisje Maria
Melodie: ‘Morning has broken’
Tekst: Marjet de Jong
Meisje Maria, wit als de morgen,
Sluiers en rozen op elke voet,
Biddende handen, lachende ogen,
Zo heeft Maria Bernadette begroet.
Hemelse woorden om te onthouden,
Woorden met tranen, woorden van trouw:
Kus deze aarde, drink van het water,
Was deze wereld schoon door berouw.
Meisje Maria, zomaar verschenen
Als belofte, als een vriendin.
Mensen in stromen komen hier bidden,
Mogen geloven in nieuw begin.
Meisje Maria, dank voor uw gaven,
Dank voor het water, voor de kapel.
Dank voor de mensen die elkaar dragen,
Voor deze dagen, God dank u wel.
Om 15.00 uur worden we verwacht in de Chapel St. Joseph voor de slotviering. Hier zijn weer alle Nederlandse bedevaartgangers die met het VNB zijn afgereisd. We zijn elkaar gedurende de week verschillende keren tegengekomen dus ik zie bekende gezichten. Na de viering drinken we buiten koffie. Ik stap nog even op het gezin uit Volendam af omdat ik even iets tegen ze wil zeggen. Ik zeg dat ze me erg hebben geraakt en dat ik ze het
allerbeste wens. Melanie is zo lief geweest om een kadootje voor Tim te kopen. De moeder van Tim vertelde dat we Tim kunnen volgen op
de website www.timstar.nl. De uitzending over Tim wordt uitgezonden door de KRO op 11 september 2011.
Na de koffie kan iedereen flesjes water vullen. Mijn tas puilt uit met devotionalia, flesjes… Eén voor één vul ik de flesjes vanmezelf en van verschillende rolstoelers. Best een gedoe, totdat iemand tegen me zegt: ‘waarom gebruik je geen trechtertje?’.
In het hotel zitten we nog even in de binnentuin om vervolgens aan het laatste avondmaal met elkaar te gaan.
Na het diner vertrekken we, voor sommigen, voor het laatst naar de grot. We gaan er kaarsen branden en de intenties die Willyheeft verzameld in de grot brengen. Bij de kaarsen eindigen we hand-in-hand in een cirkel. Er is grote verbondenheid. Er wordt tegen me gezegd dat men zo dankbaar is voor de kracht en steun die men hier heeft ervaren. Sommige pelgrims bedanken me meerdere keren voor de goede zorgen. Ik moet juist hen bedanken voor wat zij mij hebben gegeven.
Terug in het hotel is de bar weer open. Jan en ik hebben weer een ‘date’ om naar de grot te gaan. Ik ga nu wel laat, en ik vind het ook gezellig om met hem te gaan. Ik ga nog even naar mijn kamer voor een vestje en leeg mijn loodzware tas. Jan wachtop me en we kuieren naar het Heiligdom. Het is inmiddels kuieren geworden, want vandaag merk ik dat het wel in mijn benen is gaan zitten. En het been van Jan werkt ook niet echt meer
mee. Om middernacht zijn de hekken op het Heiligdom dicht en is de enige ingang via het zogenaamde ‘vrijerspaadje’. Een heel steil zig-zag-weggetje dat aan het einde van de week opeens wel heel lang lijkt. We komen beneden en kopen kaarsen. Jan vraagt of ik eerst de kaarsen wil branden of eerst de foto wil neerleggen.
‘Foto?’, ‘Foto?’…. NEE!!! Die ligt nog in het hotel! Ik heb de kaart de hele dag bij me gedragen, maar net voor vertrek op mijn kamer uit mijn tas gehaald… Ik kijk naar Jan en we schieten enorm in de lach. ‘Geeft toch niet meid, dan gaan we die toch ewoon halen?’. Ooohw, daar gaan we weer het pad op met armen vol met kaarsen Want die kaarsen kunnen niet eerst gebrand orden, de foto moet eerst. Onderweg komen we een groepje
tegen dat er nietsan snapt dat we weer op de terugweg zijn met al die kaarsen.In het hotel vlug de kaart gepakt en leggen we weer dzelfde lange weg af Hebben we deze weekeg niet al afglegd? Weer sjokken we over het paadje naar beneden en weer komen we bij de grot. Ik leg de foto neer maar kom niet echt bij de bron.Er staat een hek met glazen panelen voor. Jan kijkt om zichheen en gooit zijn zere been resoluut over het hek heen
en legt de foto vlakbij de bron. Daar hoort het ook.
We nemen plaats in de banken waar bijna niemand zit op dit tijdstip.Zo zitten we daar zwijgzaam en laat ik al mijn gedachten gaan.Tenslotte branden we de kaarsen en is het voormij helemaal goed zo. Lourdes zit er op. De laatste wandeling naar het hotel hebben we in etapes moeten doen. We hebben zo ongeveer elk muurtje elketrap, elke stoep onderweg gezien -we kondenniet méér- maar ik voeg het toe aan het lijstje mooie momenten.
Terug in het hotel ga ik naar mijn kamer en ben ik voor de zoveelste keer na Leontine terug. Ik denk dat ze ligt te slapen.Oei, want ik moet mijn ontplofte koffer nog inpakken… Ik ga op de grond zitten en probeer heel zachtjes orde op zaken te stellen. Leontine zit gelijk recht op. Licht aan, en ze heeft weer het hoogste woord. We sluiten de laatste avond in stijl af we blijven nog lang wakker. Ik ben kapot en zak zonder antwoord te geven op een vraag van Leontine in slaap. Opeens kabaal, wc doortrekken, tuterdetuut! ‘Ja!’, zegt Leontine, ‘Je hebt me de hele week uit mijn slaap gehouden, nu is het mijn beurt’.
ZATERDAG 14 MEI
06.00 uur Opstaan
06.45 uur Ontbijt
07.25 uur Vertrek bus
08.40 uur Vertrek trein
23.00 uur Aankomst in Santpoort
Na een kort nachtje staan we op, brengen de koffers naar beneden en gaan aan het ontbijt. Ik bemerk hetzelfde dubbele gevoel… Ik wil graag naar huis, maar nu nadert het afscheid van al deze lieve mensen. Peter Cammaert relativeert de boel door een superspeech te houdenvoor het personeel en het bestuur (in twee talen!).
De terugreis is anders dan de heenreis. Iedereen kent elkaar nu en er wordt constant van plaats gewisseld. Ik sluit de reis af zoals ik ‘m ben begonnen, naast Jaap. Als we in Santpoort aankomen staan er heel veel mensen ons op te wachten. Als ik de bus uitkom, zie ik mijn ouders staan
met een bos rozen. Wat wilde ik hun graag zien! Ze brengen me naarhuis waar Joost op me wacht met nog een bos rozen en trekken we met z’n vieren een fles champagne open.
NAWOORD
Graag wil ik bedanken: Pauliene, Annie, Truus, Ria, Wouter,
Kees, Lida, Jaap, Tineke, Sylvia, Ria, Anneke, Thildy, Gré,
Agaath, Anneke, Melanie, Leny, Lia, Leontine, Peter,
Bernadette,
Peter, Tineke, Corrie, Henk, Mart, Jan, Hans, Marjo, Arend,
Eline, Thea, Bianca, Riet, Leny, Wil, Jan, Truus, Tom, Afra,
Frans en Truus voor het vertrouwen dat jullie me hebben
gegeven
en alle mooie momenten, mijn familie voor jullie oneindige liefde en het mogelijk maken dat ik hier kon zijn, mijn
vrienden met in het bijzonder mijn vriendinnen (‘de Lourdesloeders’) omdat jullie altijd achter me staan, mijn collega’s voor
jullie betrokkenheid en dat jullie me loslieten ondanks alle drukte, en in het bijzonder het team als stille kracht achter deze
reis:
Ton, Willy, Guja, Marcia, Marijke en Ria voor de vlekkeloze en gepassioneerde organisatie.
Dankzij jullie heb ik een onvergetelijke week gehad. In Lourdes
heb ik weer even heel bewust de diepte van mijn rijkdom gevoeld en voel ik me enorm opgeladen om dit te koesteren en om een
zonnetje voor anderen te zijn. Ik neem deze bagage mee in mijn rugzakje op mijn weg en zeg tegen jullie allemaal: GELUK!
Voor Maria
Misschien omdat je vrouw bent, Maria
Voel ik me zo tot je aangetrokken.
Misschien omdat je zo mooi bent, Maria
Heb je bij mij een plaats in mijn hart.
Misschien omdat je weet wat liefde is, Maria
Kan ik zo van je houden.
Misschien omdat je pijn ervaren hebt, Maria
Kan ik zo mijn eigen pijn dragen.
Misschien omdat je een kind had, Maria
Kan ik mijn moederschap zo beleven.
Misschien omdat je een vriendin had, Maria
Kan ik daardoor vriendschap uitdragen.
Maria, jij bent een vrouw
Onder alle vrouwen,
Voor mij een voorbeeld
Dat zoveel waarde heeft.
Bedankt dat ik door jou de liefde ken.
m te bewerk
