Lourdes Bedevaart 14 – 19 mei 2012
voorwoord:
Hoe kwamen wij ertoe om naar Lourdes te gaan?
Els was enthousiast geworden om als vrijwilliger mee te gaan naar Lourdes door de verhalen die zij tijdens haar werk in Huis ter Hagen gehoord had. Een aantal medewerkers –waaronder Willly Spaans en Karin Strübbe – waren al een paar keer terug gekomen met deze inspirerende verhalen.
Onze moeder – Diny- was 23 jaar geleden samen met onze vader naar Lourdes geweest meteen andere groep en hebben toen de reis niet helemaal positief ervaren. Om die reden vroeg Els of zij de reis niet eens een keer over wilde doen. Dat wilde moeders wel, maar wilde wel meer steun gezien haar ervaring. Els wilde echt als vrijwilligster mee voor de hele groep en wilde niet alleen als steun voor haar moeder mee. Daarom vroeg zij of Annemarie mee wilde om met name haar moeder te steunen. Annemarie had diep in zichzelf weleens gedacht: ‘Ik ga een keer met pap en mam naar Lourdes, om mam een blijer gevoel over Lourdes te kunnen geven, om het zelf een keer mee te maken’ Maar ja ….op één of andere manier kwam het er niet van. Dus op de vraag of zij naar Lourdes wilde, heeft zij zonder aarzelen direct positief geantwoord.
Tot februari was het niet duidelijk of Annemarie en Diny dit jaar mee konden. Dus het was voor ons drie heel bijzonder dat we dit jaar met zijn drieën mee mochten met de Lourdesgroep Santpoort..
Toen de kogel echt gelanceerd was, werden we in maart uitgenodigd voor de vrijwilligersavond.
Daar zagen we de vrijwilligers, die deze reis zouden meegaan.
Tijdens deze avond vertelde Ton Joosten eerst iets over Lourdesen de reis, liet daarna een indrukwekkende filmpresentatie op ons los.
De sfeer op die avond hebben wij als nieuwelingen al heel bijzonder ervaren. Iedereen was hartelijk en zong mee tijdens de filmpresentatie. Het zien van de processies maakten ons beiden nog enthousiaster voor het meemaken van de pelgrimsreis. Tijdens deze zeer gezellige avond maakte Ton ons duidelijk dat wij als nieuwe vrijwilligers de beste personen waren om het reisverslag te maken.
In april volgde de andere kennismakingsavond: de pelgrimsavond. Op deze avond maakten zowel de vrijwilligers als de pelgrimkennis met elkaar. Door middel van een fotopresentatie werd ons getoond hoe de week er uit zou zien. Het echte
kennismaken met elkaar gebeurde eigenlijk pas tijdens de reis maar het zien van de 62 gezichten was wel heel fijn. We wisten nu wie er mee gingen naar Lourdes.
De voorbereidingen kwamen in de laatste week voor het afreizen in een stroomversnelling. Steeds op weeronline kijken wat de weersverwachtingen waren, want dat bepaalde welke kleding in de koffer mee ging. Koffer bij moeders brengen, en zelfs samen deze ook helpen inpakken, eigen koffer inpakken. Nog gauw een stoeltje kopen om niet te lang te hoeven staan.
Op zondagavond voor het vertrek nog gauw alles nagelopen; heb ik alles wel… en op tijd naar bed. Maar van slapen kwam niet veel want het was wel erg spannend allemaal.
Maandag 14 mei 2012
Heenreis en welkomstviering
Toen wij bij de kerk aankwamen stonden er al heel wat mensen. We kregen allemaal een groen keycord waar onze naam aan hing, zodat we elkaar de hele week konden herkennen en benoemen.
Na de koffers te hebben voorzien van een groen lintje, werden deze in de bus gezet. De sfeer zat er al direct goed in; iedereen lachte, praatte en maakte nogmaals kennis met elkaar. Het leek wel of we op schoolreis gingen. Zoveel mensen bijeen…de één op reis gaande, de ander thuisblijvend. Het was erg indrukwekkend en leek wel een warm bad waarin we werden ondergedompeld. Binnen in de kerk stond koffie en thee met een versnapering klaar om de groep, een te laten worden. Helaas hadden twee pelgrims moeten afhaken voordat de reis begonnen was. De groep was dus 60 personen groot. Voor het vertrek met de bus las José, de vrouw van Ton, het gebed voor de thuisblijvers voor en sprak Willy Spaans het reisgebed over ons uit.
Daarna namen we afscheid van onze dierbare achterblijvers. Zwaaiend, foto’s makend en roepend, ving de busreis aan. Onderweg naar Eindhoven Airport zat iedereen al flink met elkaar te praten, snoepjes door te geven en grapjes met elkaar te maken.
In de vertrekhal van het vliegveld in Eindhoven was het een drukte van jewelste. De koffers werden door een paar van de mannen uit de bus gehaald en bij elkaar gezet. Elke pelgrim en vrijwilliger moest zijn eigen koffer uit deze berg zoeken en meenemen naar de incheckbalie. Dat verliep niet geheel vlekkeloos omdat we overweldigd door de drukte en het lawaai, even doelloos rond liepen zonder tot daden te komen. Met behulp van een begeleider van de VNB kwam iedereen toch bij de incheckbalie met koffer en deelnemers- en identiteitsbewijs. Daarna moesten we ons in een file van wachtenden voegen om door de douane te kunnen gaan. Altijd een hele hectische bedoening, maar hier vonden wij het wel erg chaotisch. Dat kwam met name door de beperkte ruimte van de hal vanwege de verbouwing. We hadden net genoeg tijd voor een kop koffie en sanitaire stop voordat we het vliegtuig van Thomas Cook ingingen.
Eenmaal in de lucht werden we goed en vriendelijk verzorgd, we kregen koffie, thee of andersoortig drinkwaar met een Brusselse wafel. De hoofd-aalmoezenier Arie Verweij sprak een reisgebed voor alle pelgrims in het vliegtuig uit. Ton, die voor het eerst naast hotelleider ook vluchtleider was, sprak alle reizigers ook toe met allerlei mededelingen. Onderwijl kregen we het VNB-speldje en het
pelgrimsboekje uitgereikt. Dit alles maakte dat wij deze vlucht als bijzonder hebben ervaren.
Na de prettige vlucht van anderhalf uur waren we in Frankrijk, op vliegveld TPL ( Tarbes Pau Lourdes) in Tarbes. De overgang van
vliegtuig naar gereedstaande bus ging gesmeerd. Het duurde even voordat iedereen en alle bagage in de bus was.
Na een kort busritje kwamen we bij het hotel aan Daar werden de sleutels uitgereikt, de kamernummers
opgelezen en werden de koffers naar boven gebracht of meegenomen. Daarna kon iedereen zich even terugtrekken in de hotelkamer. Na het gebed werd het diner geserveerd. Dit bestond uit 4 gangen: tomatensoep - croque monsieur - epaule d’ agneu haricot plats et carottes vichy - semoule au lait.
Tijdens de maaltijd was iedereen geanimeerd in gesprek met elkaar, wat het eten erg gezellig maakte.
Na het eten gingen we in gezwinde rolstoeloptocht naar de Bernadettekerk om daar de welkomstviering bij te wonen. De bedevaart in Lourdes kon nu echt beginnen voor de 500 Nederlandse en Vlaamse pelgrims. Voor aanvang van de viering werden alle pelgrims welkom geheten door bedevaartleider Wil van de Ven en het pastoraal team.
Het is deze avond een volle Bernadettekerk. Helaas was de dienst wat slecht verstaanbaar doordat we geluiden van andere vieringen hoorden. Daarnaast waren wij niet echt onder de indruk van de inrichting van de Bernadettekerk; zij oogt erg kaal en modern. De dienst zelf was echter erg mooi en de sfeer was warm.
Terug in het hotel was het heerlijk om uit te rusten na een enerverende dag.
Dinsdag 15 mei 2012 Rondje Lourdes/Lichtprocessie
We werden om kwart voor acht aan de ontbijttafel verwacht. Na het, voor
Franse begrippen, uitgebreide ontbijt, werden de rolstoelen buiten gezet. De
temperatuur was nog aan de frisse kant, hoewel het zonnetje al een beetje
scheen. Toch maar trui, vest en andere warme kleding aan.
Om kwart over negen stonden alle vrijwilligers buiten achter één van de twintig
rolstoelen met daarin een pelgrim gezeten. Eromheen stonden de anderen.
Ton maakte ons hierover een compliment. Keurig op tijd en kant en klaar.
We gingen op weg naar het geboortehuis van Bernadette. Vanaf het hotel liepen we in de richting van de Heiligdommen maar gingen aan het eind van de weg rechtsaf over de brug. We liepen een flink steile berg af, richting een waterval in de rivier de Gave. Vandaar gingen we weer omhoog tot aan het geboortehuis, de molen van Boly. Met veel georganiseer stond een groot deel van de groep binnenin de woning waar Ton en Willy ons informeerden over hetgeen we zagen. De molen, het huis waar Bernadette geboren is, zag er prachtig uit. Je zag de molensteen, de trap naar boven met het versleten tapijt, de woonkamer en de slaapkamer. Je kreeg een indruk van het leven van Bernadette voordat de familie arm en berooid naar het Cachot verhuisde. Buiten kregen we een snoepje;
we hadden het een beetje warm en waren dorstig. Het vest ging dus weer uit. Daarna moesten we de zeer steile hoogte op zoals die al op de foto’s van de pelgrimsavond waren getoond. Iedereen hielp elkaar om de rolstoelen tegen de helling op te duwen. Mensen, wat was dat zwaar.
Ton liet ons stil houden en wees naar de grond. Hier was een blauwe streep zichtbaar, ononderbroken op de weg geverfd.
Ton vertelde ons datdeze streep op de straat geschilderd was in het kader van het thema “ In de voetsporen van Bernadette gaan” , een ‘ontdekkingstocht’ om het leven van Bernadette en de “Boodschap van de Grot” beter te begrijpen.
Hierna klommen we verder tot we bij het Cachot waren. Omdat dit huisje klein was, konden de pelgrims, die niet eerder in
Lourdes waren geweest naar binnen. De andere Lourdes-gangers mochten alleen naar binnen als ze erbij pastten. Het was
binnen echt klein en bedompt. De sfeer voelde echter rustig en goed. Wij konden ons niet voorstellen dat in deze ruimte een heel
gezin heeft gewoond. Wat een armoe…
Willy gaf uitleg over het leven van Bernadette. Wij zijn hierdoor Bernadette gaan zien als moedig meisje.
Opnieuw op weg, door nauwe en soms steile straatjes, naar de parochiekerk van Bernadette. Voor het beeld van pastoor Peyramale
vertelde Willy het verhaal van de pastoor, die de ongeletterde Bernadette pas geloofde nadat zij vertelde “hoe de dame in het wit” zichzelf genoemd had. Wij vinden het ongelofelijk knap dat Bernadette de naam van de verschijning heeft
onthouden gedurende haar tocht van de Grot naar de kerkIn de kerk staken we gezamenlijk kaarsjes aan bij het doopvont. Het was druk in de kerk, dus hielpen we wat anderen hun kaarsje op te steken. Dit gaf een gevoel van sterke verbondenheid.
Al klimmend en dalend zijn we daarna verder gelopen totdat we bij het terrein van de Heiligdommen kwamen. We hebben even
stilgestaan bij de kruizen, die het thema van vorig jaar symboliseerden.
Daarna liepen we naar de andere kant richting de Esplanade. Het thema van dit jaar in Lourdes, is "Met Bernadette de rozenkrans
bidden".
Om die reden staan er vlakbij de Gekroonde Maagd twee bomen waarin ieder die dat wil, zijn eigen rozenkrans kan op hangen.
Hierbij stonden we voor het eerst echt stil op dit grote rustgevende plein.
Wat een prettig vredige sfeer hangt daar. De verbondenheid in het geloof en de uitstraling van liefde is daar gewoon tastbaar.
In het hotel hebben we tijdens de lunch veel water gedronken. De lunch bestond uit drie gangen: Bouchee mimosa au surimi – papiette de veau, pommes paysannes – baba au thum.
Na de lunch gingen we, in colonne en in sneltreinvaart, naar de Grot. Het was gelukkig een redelijk rustig moment. We liepen langs de rots, raakte deze aan; daarna verder langs De Bron, Maria en de kaarsen-standaard. Door het
overweldigende gevoel dat Hemel en Aarde hier elkaar daadwerkelijk raken, liepen we geëmotioneerd door. Na de brug over de Gave stonden we dan ook even stil om de emoties tot bedaren te bren-gen. Voor het eerst hoorden we hier oude verhalen van een paar pelgims die hier eerder waren geweest. Het was vreemd om er weer te zijn, zeiden ze.een paar minuten en wat snoepjes later liepen we verder naar de Kleine Kruisweg aan de Gave.Willy en Ton brachten hier op geheel eigentijdse wijze de Staties tot leven. Ton las
het verhaal van de Kruisweg zoals verwoordt in de Bijbelse verhalen, waarna Willy dit herleidde naar het hedendaagse.
“Stel je voor dat jij Maria of Jezus of één van de omstanders bent”, zei ze. Nou, wij stelden het ons voor.
En werden erdoor gegrepen. Annemarie voelde zich een beetje klein worden en Els schaamde zich. We werden helemaal
meegesleept in het verhaal van de Staties!
Het was erg indrukwekkend en prachtig, maar teveel om te herhalen. Aan het eind van de ‘Weg’ namen we plaats in het gras om het hele verhaal nog even te laten bezinken. Ondertussen genoten we van het zonnetje dat stevig brandde waardoor nu ook de trui uitging.Met een blik op de Grot aan de andere zijde van de Gave, liepen we naar een terras om gezamenlijk even wat tedrinken.Samen met Anneke Klaver ging Annemarie winkelen met de twee dames uit de Luchte, waarvan er één een vest wilde kopen omdat ze het koud had.
Daarna weer terug naar het hotel waar we het diner met een noodgang naar binnen moesten werken. Tot nu toe waren we de enige groep in het hotel. Deze avond moesten we de eetzaal delen met een andere groep. Dit betekende dat het erg rumoerig was. We verstonden Willy dan ook bijna niet tijdens het gebed. Het diner bestond opnieuw uit vier gangen. De laatste: de ‘appel van Evahebben we maar gauw meegenomen, want we moesten ons tijdig opstellen voor de start van de Lichtprocessie.
Tijdens de Lichtprocessie was het koud en winderig. Onze kaarsjes, die we uitgereikt kregen tijdens het in de stoet opstellen, waaiden om de haverklap uit. Maar maakte dit de processie minder indrukwekkend dan andere keren??
Wij vonden het nu al zo mooi. Alle kaarsjes die wel brandden en die tegelijkertijd omhoog gestoken werden op het
AVE MARIA.. Zeer indrukwekkend.
Tijdens de Lichtprocessie kwamen er gevoelens van saamhorigheid naar boven. Wij voelden ons één met allen die daar aanwezig waren.
Na de processie hebben we met onze eigen groep nog even bij de Gekroonde Maagd Maria met elkaar gezongen. We worden steeds meer een geheel.
Deze avond hebben we allebei ons eerste Lourdesspeldje van een ander groepslid gekregen. Dit geeft een warm gevoel van waardering en verbondenheid.
Tegen middernacht ging Els voor het eerst ‘s avonds met een aantal vrijwilligers mee naar de Grot. Het gevoel dat dan bovenkomt,
valt niet te beschrijven. Het lijkt het meest op een immense dankbaarheid, hoop en rust.
Woensdag 16 mei 2012 Viering aan Grot en Sacramentsprocessie
Bij het ontbijt feliciteerden we allemaal Aad van Veen met zijn verjaardag. En natuurlijk zongen wij hem eensgezind het Lang zal hij leven toe. Om half tien werden we bij de Grot verwacht. We hadden, gezamenlijk met de andere Nederlandse en Belgische bedevaartgangers, de vroege “Viering aan de Grot”. Het leek een knappe dag te worden: het zonnetje scheen al, hoewel het windje
nog erg koud was. Bij de grot stonden we vooraan. Dat betekende dat we de rolstoelers vlak achter de eerste banken konden zetten. Wij, als rolstoelduwers, mochten meteen op de eerste bank plaats nemen. Dat betekende een goed uitzicht op het Mariabeeld en het altaar.
Onze deken Ton Cassee die net als wij uit Heemskerk komt, mocht de dienst leiden. Beetje chauvinistisch gevoel gaf dat....
De tekst, die wij in het boekje van de VNB hadden gekregen, strookte niet helemaal met wat er ten gehore werd gebracht. Niettemin was het een mooie, stijlvolle, best wel geëmotioneerde dienst.
Zittend in de zon met Maria hoog boven je en op je neerkijkend, is het alsof ze bescherming biedt aan iedereen, die aan haar
voeten in gebed verzonken is.
Tijdens deze dienst was opnieuw de vredige sfeer voelbaar.
De organisatie in handen van de Hospitalité de Lourdes verliep vlekkeloos.
Na de mis liepen we terug naar de Esplanada waar we ons opstelden voor de groepsfoto. Het opstellen verliep ietwat rommelig. Er werd geopperd dat het leuk zou zijn als degenen, die bij elkaar hoorden, samen gingen staan. Els dook eerst even in de verste hoek, maar werd terug gehaald door Mariëtte. Terwijl zij
Els haalde werd een ander op haar plaats achter haar schoonouders gezet. Een
paar minuten later stonden we toch allemaal op de juiste plek.
Daarna gingen we terug naar het hotel om met elkaar de dienst te verwerken.
De lunch werd genuttigd nadat Willy, dit keer met microfoon, een gedichtje had voorgelezen.
Direct na de lunch werd de groep verdeeld; de eerste keer dat we niet met elkaar samen optrokken.
Een deel van de groep ging naar de baden, een ander deel ging naar het wassenbeeldenmuseum.
Marcia, Guja en Marijke ontfermden zich over deze laatste groep. Willy en Ton gingen met ons
mee naar de baden. Hoe verliep het bij de baden: we waren er rond kwart voor twee, degenen in de rolstoelen werden met hun begeleiders apart gezet.
Natuurlijk werden de mannen en vrouwen van elkaar gescheiden. Onderwijl het wachten liep een geestelijke ,met microfoon, in het Frans of Latijns de rozenkrans te bidden. Wanneer je goed luisterde, kon je eigenlijk vanzelf meebidden. Dit wachten was nodig om tot jezelf te komen, te mediteren. Helemaal in jezelf te keren en te luisteren naar gedachten die vanuit je hart omhoog komen.
Op een gegeven moment mochten we naar binnen. We verdwenen achter twee gordijnen, waar dames in uniform mee hielpen met uitkleden en aanwijzingen gaven waar de kleding kon worden opgehangen. Achter het laatste gordijn is het Heilig Bad.
Annemarie: Ik kreeg een wit, ijskoud laken om me heen terwijl ik naar het Mariabeeld keek en kreeg een heel apart
gevoel over me. Eenmaal in het water wilde ik bijna het beeld aanraken, er kwamen tranen opzetten en op dat moment wist ik eigenlijk niet eens waarom. Pas buiten, aangekleed in het zonnetje kon ik alles op een rijtje zetten. Waarom was ik naar Lourdes gekomen? Ik voelde me gereinigd van een diepgeworteld iets.
Ik mag er zijn!
Iedereen die uit het bad kwam, had zo zijn eigen emoties. Gelukkig stonden Pauline en Sylvia daar om iedereen warm en
hartelijk een schouder te bieden. Nadat iedereen uit de baden was, zijn we als minigroep naar een grasveldje gelopen om daar onze verhalen met elkaar te delen. Het was een zeer gedenkwaardig moment.
Hierna zochten we de rest van de groep weer op om samen de sacramentsprocessie te lopen.
De sacramentsprocessie begint met het opstellen op de Esplanada voor de Basilique du Rosaire (de Rozenkranskerk).
De zon scheen ondertussen zeer uitbundig en in deze hete zon begonnen al een aantal pelgrims flink te kleuren.
Het duurde een hele tijd voordat alle pelgrims goed opgesteld stonden. De
sacramentsprocessie begon exact op tijd om 17.00 uur.
Wij stonden goed opgesteld; de pelgrims in de rolstoelen allemaal in een rij in het midden. En wij, de vrijwilligers, en de beter ter been zijnde mensen aan de zijkant.
Het meelopen in de stoet, het zingen van hymnen en het gezamenlijk bidden gaf een gigantisch gevoel van saamhorigheid. Het is een prachtig geluid om de grote aantallen pelgrims uit allerlei verschillende landen met elkaar te horen.
Na het gebed en het bewieroken zijn we in processie naar de grote Pius X Basilique gelopen.
Dit vonden wij een enorme, ondergrondse,
supermoderne ruimte met in het midden een altaar en vier grote projectie schermen. In deze kerk werd de processie stijlvol en met veel devotie afgerond.
Dit was opnieuw een hele beleving: zoveel mensen, zoveel talen en toch zó één met elkaar.
Na de processie zijn we naar het hotel teruggegaan voor het diner. De avond was vrij te besteden. Een deel van de hulpkrachten is met de pelgrims souvenirs gaan kopen en een deel ging hun eigen weg zoals de Grote Kruisweg lopen of bleef gewoon in het hotel.
Annemarie ging met Diny nog eens naar de lichtprocessie kijken. Het was die avond windstil en lekker weer en om die
reden waren er veel meer lichtjes dan de avond ervoor. Dit was prachtig om te zien en erg indrukwekkend.
Om elf uur ’s avonds zijn de vrijwilligers naar een meditatief moment gegaan. Dit werd geleid door hoofdaalmoezenier Arie Verweij. Het was de eerste maal dat deze meditatie plaats vond. Het was een heel bijzondere meditatie waarin iedereen kon vertellen wat hij of zij voelde en dacht. Na dit moment hebben we nog even een bezoek aan de Grot gebracht om in alle rust even tot ons
zelf te komen. Eenmaal terug in het hotel hebben we, onder het genot van een drankje, nog even verder zitten praten. Dit gesprek was min of meer een van de meditatie met de hoofdaalmoezenier en de meditatie bij de Grot. Het werd een latertje.
Donderdag 17 mei 2012 Hemelvaartsdag
Normaliter is er op zondag en woensdag een Internationale Hoogmis. Deze is via TV Lourdes live te volgen. Omdat het vandaag een speciale dag was, werd de Hoogmis verschoven naar deze donderdag. Dat betekende voor de bedevaartgangers dat we vroeg op moesten staan om op tijd bij deze viering aanwezig te zijn.
Na het ontbijt, het was nog fris buiten, gingen we dus in snelle pas naar de Pius X Basiliek om daar een goed plekje voor de rolstoelers te bemachtigen. Door de volharding van Ton hadden we inderdaad een prima stekje. De rolstoelduwers zaten verspreid door de Basiliek op houten banken of plastic stoeltjes. Een aantal vrijwilligers heeft ook tijdens de dienst goed in de rondte gekeken en zodoende een goed beeld gekregen van de verscheidenheid aan mensen. Op de grote schermen was precies te zien hoe de 220 priesters binnen kwamen lopen, voorafgegaan door de vlaggen van de deelnemende landen. De groepen pelgrims werden per land en groep, in hun eigen taal, verwelkomt. Via dezelfde grote schermen was de mis te volgen en mee te zingen.
Annemarie:Juist vanwege de speciale dag op deze speciale plek, had ik een geweldig goed gevoel over Hemelvaartsdag. Ik bedacht me dat ik dit nooit meer zodanig zou meemaken. Hoe vaak komt het immers voor dat ik met Hemelvaart in Lourdes zou zijn?
Deze indrukwekkende dienst hebben we op ons in laten werken tijdens een kopje koffie in het hotel. Direct daarna was het tijd voor de lunch die vooraf gegaan werd door het lied: God Groet U Zoals Bloemen.
Na de lunch hadden we een korte pauze tot aan de Handoplegging. Vele groepsleden gingen even naar buiten: het was warm en broeierig. Het leek er op dat het zou gaan regenen. Hier werden veel grappen over gemaakt.
Toen de bestuursleden de regencapes wilden pakken om die uit voorzorg mee te nemen, bleek dat de koffer waar ze inzaten niet meer te vinden was. Dit heeft de gemoederen wel bezig gehouden omdat deze capes een zekere waarde hadden.
(Gelukkig zijn de capes ondertussen geretourneerd aan het hotel)
De handoplegging vond plaats in de Rozenkrans Basiliek. Dit is een prachtige kerk. De Basiliek ziet er schitterend uit met de mozaïeken bij de altaren en boven de ingang. Maria wordt in veel van de afbeeldingen vertoond.
Eenmaal binnen liepen we stilzwijgend naar de plek die door Ton werd aangewezen.
De korte ceremoniële dienst voorafgaande aan de Handoplegging werd vervroegd omdat er nog een ingelaste dienst volgde.
Wij maakten een bijzondere primeur mee. Willy had ons verteld dat zij van de VNB officieel toestemming had gekregen om mee te werken aan deze viering en de Handoplegging te doen. Zij was hier natuurlijk bijzonder trots op en straalde dat helemaal uit. Het gaf haar een ongelooflijk goed gevoel. En wij allen waren net zo trots op haar.
Een Handoplegging door een geestelijke is een handeling, die naar het Nieuwe Testament is terug te voeren. Jezus legde de handen op zieken waardoor zij genazen. Hij gaf Zijn leerlingen dezelfde macht door het zenden van de Heilige Geest. Het is een ritueel dat nog gebruikt wordt Bij het Sacrament van de ziekenzalving. De handeling wordt verricht in stilte.
Handoplegging meemaken is een bijzondere ervaring, het voelt inderdaad alsof er krachten stromen.
Annemarie: Op het moment dat ik de handen van de geestelijke op mijn
hoofd kreeg en een hand van Ton op mijn schouder voelde, was ik zo in mijzelf
gekeerd dat de omgeving volledig wegviel. Wat ik precies moest voelen weet ik
niet maar het leek of de wereld even stil stond.
Om even te bekomen van de viering en vanwege het broeierige weer, hebben we
een tussenstop gehouden en wat water bij de Bron gedronken.
Daarna zijn we met de hele groep naar het terras van hotel Solitude gegaan.
Dit terras ligt aan het water van de Gave. Hier hebben we met elkaar gedeeld hoe we de handoplegging hebben ervaren.
Het diner bestond deze avond uit een soort erwtensoep, tortilla, linzen met een saucijs en appelgebak toe.
Na het diner werd de eetzaal omgetoverd tot een vieringruimte voor de Kaarsenceremonie, die om 21.00 uur zou beginnen.
Willy had gevraagd om gedurende de hele week onze intenties bij haar in te leveren. Zij had deze intenties gebundeld en zou deze met ons delen tijdens de Kaarsenceremonie. De Kaarsenceremonie is een viering die door de Lourdesgroep Santpoort in het programma is ingevoegd.
Toen we de geprepareerde eetzaal binnen kwamen, stonden er een aantal tafels tegen elkaar in een rechthoek. Daarop stonden zeven grote kaarsen, vier kleinere aansteekkaarsen op een schoteltje en een brandende devotiekaars. Het licht van deze devotiekaars was eerder die dag door Guja en Marcia bij de Bron gehaald. Rondom de tafel stonden stoelen met daarop een gekleurd boekje en een
Lourdeslichtje. Willy vertelde dat de zeven kaarsen het symbool van Volte waren. Elke vlam heeft een betekenis. Het licht van de Liefde, het Leven, het Licht, de Hoop, het Geloof, Het Woord en Dankbaarheid.
We gingen allemaal zitten en nadat Els een prachtig gedicht had voorgedragen, zongen we een lied. Willy vroeg één van de uitverkorenen, die zij van tevoren gevraagd had om mee te werken, de eerste kaars aan te steken. Er werd verteld waar de kaars voor stond en daarna mocht iedereen met een boekje van een bepaalde kleur hun kaarsje aansteken en om de kaars heen zetten.
Daarna werden de intenties gelezen. In stilte konden we deze even overdenken en daarna zongen we een couplet van het lied. Na zeven keer dit ritueel te hebben gedaan was de donkere eetzaal verlicht met Licht van 70 kaarsjes. Er werd afgesloten met een gedicht dat werd voorgedragen door Tineke.
Het was een mooie, plechtige en rustige ceremonie met prachtige muzikale ondersteuning van Hinke en Pauline.
Vrijdag 18 mei 2012 Cité Saint-Pierre
Deze dag stond in het teken van een bezoek aan de Cité Saint-Pierre. Er was afgesproken dat de pelgrims met de bus naar boven zouden gaan, met Ton als begeleider. Willy zou dan met de hulpkrachten en de lege rolstoelen naar boven lopen. Bij het busstation aangekomen, werden alle rolstoelen pardoes in een tweede gereedstaande bus gezet. Zodoende konden er
meer mensen met de bus mee. Een deel van de hulpkrachten liep wel naar boven.
Op de Cité Saint Pierre kregen we een rondleiding van Fons, die ons in het Vlaams vertelde over de Cité.
Bernadette had verzocht een opvangcentrum te stichten waar mensen met beperkte financiële middelen konden verblijven, zodat ook zij op bedevaart naar Lourdes zouden kunnen komen. In 1955 vroeg de toenmalige bisschop, Monseigneur Théas, aan de algemeen secretaris van de Secours Catholique deze wens gestalte te geven. De Cité ligt onder Béoult, op een kwartier afstand van de Grot.
Hedendaags is de Cité een oord waar personen en gezinnen die leven in een situatie van materiële, spirituele of morele nood, kunnen verblijven. Men zoekt hier rust en ontmoetingen met medemensen. De Cité bestaat uit een kasteel, een boerderij, een kantine, een danszaal, een schaapskooi waarin een kapelletje zit, en paviljoens waar 500 bedevaarders onderdak kunnen vinden. Er zijn diverse plekken in de openlucht waar men in gebed en voor misdiensten bijeen kan komen.
De gasten betalen voor hun verblijf wat ze kunnen missen, meestal is dit erg weinig. De Cité wordt beheerd en onderhouden door
nonnen, monniken, betaalde krachten, seizoenshulpen en vrijwilligers. Deze vrijwilligers zijn vaak personen, die eerder als gast aanwezig waren. Zij mogen drie weken hun bijdrage leveren. Voor de financiën is de Cité afhankelijk van de giften van de bedevaartgangers, de bezoekers van de rondleidingen, de donatie van de Franse Caritas- organisatie Secours Catholique en van donateurs.
De Lourdesgroep Santpoort heeft dit jaar een aanzienlijk bedrag aan de Cité geschonken. Dit bedrag is afkomstig van de opbrengst van de oude kranten. De enthousiaste groep vrijwilligers die zich in Santpoort bezig houdt met het inzamelen van kranten, heeft deze gift mogelijk gemaakt.
Tijdens de rondleiding op de Cité was het droog, bewolkt, windstil en niet koud. Het terrein van de Cité kent vele hoogte verschillen waardoor de duwers het af en toe erg warm hadden.
Na de rondleiding gingen we voor een viering naar de schaapskooi. Dit is niet dezelfde schaapskooi als waar Bernadette kwam, want de originele kooi is afgebrand. In de schaapskooi hadden we een prachtige dienst waar de emoties opnieuw flink opliepen. Dit gebeurde vooral doordat Willy vroeg ons elkaar te bedanken voor deze week en onze liefde aan elkaar door te geven; en door een
prachtig zangstuk van Lies.
De picknick werd dit jaar binnen in een zaal genuttigd, omdat het dreigde te gaan regenen. Daarna hebben we toch op een plek in de openlucht met elkaar gedeeld wat we hebben beleefd in deze week. We hebben samen prachtige, maar ook droevige verhalen gedeeld en hebben ze met een warme deken van liefde en saamhorigheid bedekt.
Hierna gingen we terug naar het dorp waar ieder nog zijn eigen weg kon gaan.
Annemarie: Ik ben samen met Mariëtte, Frans en Tiny de
Grote Kruisweg gaan lopen. Heel steil maar met prachtige beelden. Al klimmend
voelde ik het lijden van Jezus en de pijn bezit van mij nemen. Bij de Statie
waar Jezus aan het kruis hing, voelde ik mij teruggaan naar onze jaartelling.
Ik zag de hedendaagse, biddende pelgrims veranderen in de mensen in die tijd,
opkijkend en wachtend op wat er gebeuren zou. Niemand die vroeg of ingreep. Ik
had om vergeving willen roepen, zoals Hij dat geroepen heeft. We stonden erbij,
keken ernaar en hebben het gewoon laten gebeuren. Eenmaal bij de laatste
statie, na een even steile afdaling als de beklimming was, hebben we samen,
onder begeleiding van Mariëtte, die straatpredikant is, gebeden als afsluiting
van het geheel. Ik had de kruisweg niet willen missen.
Na het diner verzamelden we ons voor de zendingsviering in de Pius X Basiliek. We kwamen voor de laatste viering van deze week bijeen bij een kopaltaar in de Basiliek. We waren nu alleen met de Nederlandse en Vlaamse bedevaartgangers in deze gigantische kerk waardoor we het gevoel kregen van een verloren groep in een grote ruimte. Dit gevoel paste een beetje bij het huidige programma onderdeel van onze reis, want het moment van afscheid nemen was langzaamaan gekomen.
De meeste pelgrims zouden de volgende dag in alle vroegte vertrekken met bus of trein. Onze groep zou ’s middags met het
vliegtuig teruggaan.
Onze Willy had ook een rol in deze afsluitende viering. Het was een korte, mooie dienst met veel zang. We kregen de overweging mee om dat vast te houden wat in Lourdes was beleefd. Natuurlijk kregen we tot slot de zegen mee voor een behouden terugreis.
Na de zendingsviering zijn we naar de kaarsenbakken gegaan om onze kaarsen aan te steken. Bij dit licht van Lourdes hebben we intenties gebeden vanuit onszelf en de intenties die onze dierbaren aan ons hadden meegegeven.Ook de intenties die we tijdens de Kaarsenceremonie hadden uitgesproken zijn hier aan Maria opgedragen doordat de bij de ceremonie gebruikte kaarsen opnieuw werden aangestoken en achtergelaten.
Helaas kreeg Annemarie die avond ontzettend last van een dik, rood en pijnlijk been. Het leek een soort ontsteking. Volgens de
VNB-arts was het probleem niet ernstig, maar zij was wel uitgerangeerd omdat het been hoog en koel gehouden moest worden.
Zaterdag 19 mei 2012 Laatste groet en Terugreis
In alle vroegte werden we wakker gemaakt om de koffer in te pakken. De koffers moesten voor het ontbijt in de hal van het hotel geplaatst worden. Na de lunch zouden we direct vertrekken. De hulpmannen stonden weer klaar om koffers naar beneden te brengen.
Om 9 uur vertrokken we voor de laatste keer richting de Heiligdommen om de Crypte en de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis van binnen te bezichtigen. Beide kerken hebben een erg mooie inrichting, maar de mooie beelden in de Crypte raken je in je gevoel.
Vanaf het kleine plein voor de Crypte zagen we het terrein voor de Grot, waar op dat moment allemaal rolstoelen
stonden. Een heel bijzonder tafereel.
Op dat moment dachten wij dat we alle bijzondere momenten gehad hadden.
Maar…..
Willy en Ton waren dat niet met ons eens. Zij leidden ons nog een keer naar de overkant van de Gave en met het zicht op de Grot hielden we een afscheidsceremonie.De gekochte souvenirs werden gezegend, Hans droeg een gedicht voor en onder muzikale begeleiding van Hinke en Pauline werd er gezongen. Deze ceremonie was al heel bijzonder, maar was nog niet alles.
Als afsluiting kregen wij vlak naast de Gave van Willy de zegen met Lourdeswater en van Ton een kruisje op ons voorhoofd. Als aandenken aan deze reis kregen we van de Lourdesgroep Santpoort een kleine rozenkrans.
Mede door het gitaarspel van Pauline bij deze handelingen vond Els dit een emotioneel hoogtepuntBij terugkomst van de groep in het hotel zegende Willy ook degenen die niet mee waren geweest. Annemarie was in het hotel achtergebleven vanwege haar pijnlijke been en kreeg om die reden alsnog haar zegen en rozenkrans.
De bus stond al klaar toen we de lunchtafel verlieten. Ons vliegtuig had in Eindhoven vertraging waardoor wij twee uur moesten wachten. Dat wachten in de snikhete vertrekhal viel niet mee, maar werd opgevrolijkt doordat Pauline en Hinke zorgden voor een muzikale noot door te spelen op de gitaar en door te zingen. De één voor de ander begon mee te zingen, te dansen, te klappen en
iedereen in de vertrekhal kreeg weer een lach op het gezicht. Of zoals Sylvia zei: “we hebben de pelgrims het EO-jongerendag-gevoel gegeven”.
De terugvlucht zelf verliep net zo als heen, we hadden weer een goede service. We kregen een smakelijk pakketje met twee broodjes en koffie/thee. Annemarie kon niet op haar zere been staan en was in Eindhoven samen met Gerard, één van de laatste rolstoelers, die het vliegtuig verlieten. De anderen zaten al in de bus.
Na een busreis van twee uur over stille wegen, ,maar met veel gekwebbel in de bus, kwamen we in Santpoort aan. Tot onze verbazing stond er een grote groepthuisblijvers onder andere Pastor Wighert en Zuster Ine Sterk, om ons welkom te heten. En werden de kerkklokken geluid om onze veilige thuiskomst aan te kondigen. Alweer zo’n geweldig warm moment!
Wat hadden we een fijne groep, wat hebben we met elkaar veel meegemaakt! Daarnaast denken we nog even aan het moment dat Elisabeth een oude bekende van haar tegenkwam. We denken eveneens aan de ontmoeting met een stel
ex-rode-ruitjes die hun 25 jarig huwelijk vierden.
Bij de bus hebben we van velen persoonlijk afscheid genomen met dikke knuffels. We zullen elkaar weer zien op de reünie. Dan spreken we elkaar weer. We zien er nu al naar uit.
Nawoord;
Wat heeft Lourdes ons gebracht?
Lourdes is bijzonder. Lourdes is beleven.
Lourdes is ontmoeten.
Lourdes is verlichting.
Lourdes is herinneren. Lourdes is
Liefde.
Lourdes is gewoon niet te omschrijven Wij zijn
vooral dankbaar dat wij deze reis hebben mogen meemaken.
Annemarie en Els Hoogeboom
Hoe kwamen wij ertoe om naar Lourdes te gaan?
Els was enthousiast geworden om als vrijwilliger mee te gaan naar Lourdes door de verhalen die zij tijdens haar werk in Huis ter Hagen gehoord had. Een aantal medewerkers –waaronder Willly Spaans en Karin Strübbe – waren al een paar keer terug gekomen met deze inspirerende verhalen.
Onze moeder – Diny- was 23 jaar geleden samen met onze vader naar Lourdes geweest meteen andere groep en hebben toen de reis niet helemaal positief ervaren. Om die reden vroeg Els of zij de reis niet eens een keer over wilde doen. Dat wilde moeders wel, maar wilde wel meer steun gezien haar ervaring. Els wilde echt als vrijwilligster mee voor de hele groep en wilde niet alleen als steun voor haar moeder mee. Daarom vroeg zij of Annemarie mee wilde om met name haar moeder te steunen. Annemarie had diep in zichzelf weleens gedacht: ‘Ik ga een keer met pap en mam naar Lourdes, om mam een blijer gevoel over Lourdes te kunnen geven, om het zelf een keer mee te maken’ Maar ja ….op één of andere manier kwam het er niet van. Dus op de vraag of zij naar Lourdes wilde, heeft zij zonder aarzelen direct positief geantwoord.
Tot februari was het niet duidelijk of Annemarie en Diny dit jaar mee konden. Dus het was voor ons drie heel bijzonder dat we dit jaar met zijn drieën mee mochten met de Lourdesgroep Santpoort..
Toen de kogel echt gelanceerd was, werden we in maart uitgenodigd voor de vrijwilligersavond.
Daar zagen we de vrijwilligers, die deze reis zouden meegaan.
Tijdens deze avond vertelde Ton Joosten eerst iets over Lourdesen de reis, liet daarna een indrukwekkende filmpresentatie op ons los.
De sfeer op die avond hebben wij als nieuwelingen al heel bijzonder ervaren. Iedereen was hartelijk en zong mee tijdens de filmpresentatie. Het zien van de processies maakten ons beiden nog enthousiaster voor het meemaken van de pelgrimsreis. Tijdens deze zeer gezellige avond maakte Ton ons duidelijk dat wij als nieuwe vrijwilligers de beste personen waren om het reisverslag te maken.
In april volgde de andere kennismakingsavond: de pelgrimsavond. Op deze avond maakten zowel de vrijwilligers als de pelgrimkennis met elkaar. Door middel van een fotopresentatie werd ons getoond hoe de week er uit zou zien. Het echte
kennismaken met elkaar gebeurde eigenlijk pas tijdens de reis maar het zien van de 62 gezichten was wel heel fijn. We wisten nu wie er mee gingen naar Lourdes.
De voorbereidingen kwamen in de laatste week voor het afreizen in een stroomversnelling. Steeds op weeronline kijken wat de weersverwachtingen waren, want dat bepaalde welke kleding in de koffer mee ging. Koffer bij moeders brengen, en zelfs samen deze ook helpen inpakken, eigen koffer inpakken. Nog gauw een stoeltje kopen om niet te lang te hoeven staan.
Op zondagavond voor het vertrek nog gauw alles nagelopen; heb ik alles wel… en op tijd naar bed. Maar van slapen kwam niet veel want het was wel erg spannend allemaal.
Maandag 14 mei 2012
Heenreis en welkomstviering
Toen wij bij de kerk aankwamen stonden er al heel wat mensen. We kregen allemaal een groen keycord waar onze naam aan hing, zodat we elkaar de hele week konden herkennen en benoemen.
Na de koffers te hebben voorzien van een groen lintje, werden deze in de bus gezet. De sfeer zat er al direct goed in; iedereen lachte, praatte en maakte nogmaals kennis met elkaar. Het leek wel of we op schoolreis gingen. Zoveel mensen bijeen…de één op reis gaande, de ander thuisblijvend. Het was erg indrukwekkend en leek wel een warm bad waarin we werden ondergedompeld. Binnen in de kerk stond koffie en thee met een versnapering klaar om de groep, een te laten worden. Helaas hadden twee pelgrims moeten afhaken voordat de reis begonnen was. De groep was dus 60 personen groot. Voor het vertrek met de bus las José, de vrouw van Ton, het gebed voor de thuisblijvers voor en sprak Willy Spaans het reisgebed over ons uit.
Daarna namen we afscheid van onze dierbare achterblijvers. Zwaaiend, foto’s makend en roepend, ving de busreis aan. Onderweg naar Eindhoven Airport zat iedereen al flink met elkaar te praten, snoepjes door te geven en grapjes met elkaar te maken.
In de vertrekhal van het vliegveld in Eindhoven was het een drukte van jewelste. De koffers werden door een paar van de mannen uit de bus gehaald en bij elkaar gezet. Elke pelgrim en vrijwilliger moest zijn eigen koffer uit deze berg zoeken en meenemen naar de incheckbalie. Dat verliep niet geheel vlekkeloos omdat we overweldigd door de drukte en het lawaai, even doelloos rond liepen zonder tot daden te komen. Met behulp van een begeleider van de VNB kwam iedereen toch bij de incheckbalie met koffer en deelnemers- en identiteitsbewijs. Daarna moesten we ons in een file van wachtenden voegen om door de douane te kunnen gaan. Altijd een hele hectische bedoening, maar hier vonden wij het wel erg chaotisch. Dat kwam met name door de beperkte ruimte van de hal vanwege de verbouwing. We hadden net genoeg tijd voor een kop koffie en sanitaire stop voordat we het vliegtuig van Thomas Cook ingingen.
Eenmaal in de lucht werden we goed en vriendelijk verzorgd, we kregen koffie, thee of andersoortig drinkwaar met een Brusselse wafel. De hoofd-aalmoezenier Arie Verweij sprak een reisgebed voor alle pelgrims in het vliegtuig uit. Ton, die voor het eerst naast hotelleider ook vluchtleider was, sprak alle reizigers ook toe met allerlei mededelingen. Onderwijl kregen we het VNB-speldje en het
pelgrimsboekje uitgereikt. Dit alles maakte dat wij deze vlucht als bijzonder hebben ervaren.
Na de prettige vlucht van anderhalf uur waren we in Frankrijk, op vliegveld TPL ( Tarbes Pau Lourdes) in Tarbes. De overgang van
vliegtuig naar gereedstaande bus ging gesmeerd. Het duurde even voordat iedereen en alle bagage in de bus was.
Na een kort busritje kwamen we bij het hotel aan Daar werden de sleutels uitgereikt, de kamernummers
opgelezen en werden de koffers naar boven gebracht of meegenomen. Daarna kon iedereen zich even terugtrekken in de hotelkamer. Na het gebed werd het diner geserveerd. Dit bestond uit 4 gangen: tomatensoep - croque monsieur - epaule d’ agneu haricot plats et carottes vichy - semoule au lait.
Tijdens de maaltijd was iedereen geanimeerd in gesprek met elkaar, wat het eten erg gezellig maakte.
Na het eten gingen we in gezwinde rolstoeloptocht naar de Bernadettekerk om daar de welkomstviering bij te wonen. De bedevaart in Lourdes kon nu echt beginnen voor de 500 Nederlandse en Vlaamse pelgrims. Voor aanvang van de viering werden alle pelgrims welkom geheten door bedevaartleider Wil van de Ven en het pastoraal team.
Het is deze avond een volle Bernadettekerk. Helaas was de dienst wat slecht verstaanbaar doordat we geluiden van andere vieringen hoorden. Daarnaast waren wij niet echt onder de indruk van de inrichting van de Bernadettekerk; zij oogt erg kaal en modern. De dienst zelf was echter erg mooi en de sfeer was warm.
Terug in het hotel was het heerlijk om uit te rusten na een enerverende dag.
Dinsdag 15 mei 2012 Rondje Lourdes/Lichtprocessie
We werden om kwart voor acht aan de ontbijttafel verwacht. Na het, voor
Franse begrippen, uitgebreide ontbijt, werden de rolstoelen buiten gezet. De
temperatuur was nog aan de frisse kant, hoewel het zonnetje al een beetje
scheen. Toch maar trui, vest en andere warme kleding aan.
Om kwart over negen stonden alle vrijwilligers buiten achter één van de twintig
rolstoelen met daarin een pelgrim gezeten. Eromheen stonden de anderen.
Ton maakte ons hierover een compliment. Keurig op tijd en kant en klaar.
We gingen op weg naar het geboortehuis van Bernadette. Vanaf het hotel liepen we in de richting van de Heiligdommen maar gingen aan het eind van de weg rechtsaf over de brug. We liepen een flink steile berg af, richting een waterval in de rivier de Gave. Vandaar gingen we weer omhoog tot aan het geboortehuis, de molen van Boly. Met veel georganiseer stond een groot deel van de groep binnenin de woning waar Ton en Willy ons informeerden over hetgeen we zagen. De molen, het huis waar Bernadette geboren is, zag er prachtig uit. Je zag de molensteen, de trap naar boven met het versleten tapijt, de woonkamer en de slaapkamer. Je kreeg een indruk van het leven van Bernadette voordat de familie arm en berooid naar het Cachot verhuisde. Buiten kregen we een snoepje;
we hadden het een beetje warm en waren dorstig. Het vest ging dus weer uit. Daarna moesten we de zeer steile hoogte op zoals die al op de foto’s van de pelgrimsavond waren getoond. Iedereen hielp elkaar om de rolstoelen tegen de helling op te duwen. Mensen, wat was dat zwaar.
Ton liet ons stil houden en wees naar de grond. Hier was een blauwe streep zichtbaar, ononderbroken op de weg geverfd.
Ton vertelde ons datdeze streep op de straat geschilderd was in het kader van het thema “ In de voetsporen van Bernadette gaan” , een ‘ontdekkingstocht’ om het leven van Bernadette en de “Boodschap van de Grot” beter te begrijpen.
Hierna klommen we verder tot we bij het Cachot waren. Omdat dit huisje klein was, konden de pelgrims, die niet eerder in
Lourdes waren geweest naar binnen. De andere Lourdes-gangers mochten alleen naar binnen als ze erbij pastten. Het was
binnen echt klein en bedompt. De sfeer voelde echter rustig en goed. Wij konden ons niet voorstellen dat in deze ruimte een heel
gezin heeft gewoond. Wat een armoe…
Willy gaf uitleg over het leven van Bernadette. Wij zijn hierdoor Bernadette gaan zien als moedig meisje.
Opnieuw op weg, door nauwe en soms steile straatjes, naar de parochiekerk van Bernadette. Voor het beeld van pastoor Peyramale
vertelde Willy het verhaal van de pastoor, die de ongeletterde Bernadette pas geloofde nadat zij vertelde “hoe de dame in het wit” zichzelf genoemd had. Wij vinden het ongelofelijk knap dat Bernadette de naam van de verschijning heeft
onthouden gedurende haar tocht van de Grot naar de kerkIn de kerk staken we gezamenlijk kaarsjes aan bij het doopvont. Het was druk in de kerk, dus hielpen we wat anderen hun kaarsje op te steken. Dit gaf een gevoel van sterke verbondenheid.
Al klimmend en dalend zijn we daarna verder gelopen totdat we bij het terrein van de Heiligdommen kwamen. We hebben even
stilgestaan bij de kruizen, die het thema van vorig jaar symboliseerden.
Daarna liepen we naar de andere kant richting de Esplanade. Het thema van dit jaar in Lourdes, is "Met Bernadette de rozenkrans
bidden".
Om die reden staan er vlakbij de Gekroonde Maagd twee bomen waarin ieder die dat wil, zijn eigen rozenkrans kan op hangen.
Hierbij stonden we voor het eerst echt stil op dit grote rustgevende plein.
Wat een prettig vredige sfeer hangt daar. De verbondenheid in het geloof en de uitstraling van liefde is daar gewoon tastbaar.
In het hotel hebben we tijdens de lunch veel water gedronken. De lunch bestond uit drie gangen: Bouchee mimosa au surimi – papiette de veau, pommes paysannes – baba au thum.
Na de lunch gingen we, in colonne en in sneltreinvaart, naar de Grot. Het was gelukkig een redelijk rustig moment. We liepen langs de rots, raakte deze aan; daarna verder langs De Bron, Maria en de kaarsen-standaard. Door het
overweldigende gevoel dat Hemel en Aarde hier elkaar daadwerkelijk raken, liepen we geëmotioneerd door. Na de brug over de Gave stonden we dan ook even stil om de emoties tot bedaren te bren-gen. Voor het eerst hoorden we hier oude verhalen van een paar pelgims die hier eerder waren geweest. Het was vreemd om er weer te zijn, zeiden ze.een paar minuten en wat snoepjes later liepen we verder naar de Kleine Kruisweg aan de Gave.Willy en Ton brachten hier op geheel eigentijdse wijze de Staties tot leven. Ton las
het verhaal van de Kruisweg zoals verwoordt in de Bijbelse verhalen, waarna Willy dit herleidde naar het hedendaagse.
“Stel je voor dat jij Maria of Jezus of één van de omstanders bent”, zei ze. Nou, wij stelden het ons voor.
En werden erdoor gegrepen. Annemarie voelde zich een beetje klein worden en Els schaamde zich. We werden helemaal
meegesleept in het verhaal van de Staties!
Het was erg indrukwekkend en prachtig, maar teveel om te herhalen. Aan het eind van de ‘Weg’ namen we plaats in het gras om het hele verhaal nog even te laten bezinken. Ondertussen genoten we van het zonnetje dat stevig brandde waardoor nu ook de trui uitging.Met een blik op de Grot aan de andere zijde van de Gave, liepen we naar een terras om gezamenlijk even wat tedrinken.Samen met Anneke Klaver ging Annemarie winkelen met de twee dames uit de Luchte, waarvan er één een vest wilde kopen omdat ze het koud had.
Daarna weer terug naar het hotel waar we het diner met een noodgang naar binnen moesten werken. Tot nu toe waren we de enige groep in het hotel. Deze avond moesten we de eetzaal delen met een andere groep. Dit betekende dat het erg rumoerig was. We verstonden Willy dan ook bijna niet tijdens het gebed. Het diner bestond opnieuw uit vier gangen. De laatste: de ‘appel van Evahebben we maar gauw meegenomen, want we moesten ons tijdig opstellen voor de start van de Lichtprocessie.
Tijdens de Lichtprocessie was het koud en winderig. Onze kaarsjes, die we uitgereikt kregen tijdens het in de stoet opstellen, waaiden om de haverklap uit. Maar maakte dit de processie minder indrukwekkend dan andere keren??
Wij vonden het nu al zo mooi. Alle kaarsjes die wel brandden en die tegelijkertijd omhoog gestoken werden op het
AVE MARIA.. Zeer indrukwekkend.
Tijdens de Lichtprocessie kwamen er gevoelens van saamhorigheid naar boven. Wij voelden ons één met allen die daar aanwezig waren.
Na de processie hebben we met onze eigen groep nog even bij de Gekroonde Maagd Maria met elkaar gezongen. We worden steeds meer een geheel.
Deze avond hebben we allebei ons eerste Lourdesspeldje van een ander groepslid gekregen. Dit geeft een warm gevoel van waardering en verbondenheid.
Tegen middernacht ging Els voor het eerst ‘s avonds met een aantal vrijwilligers mee naar de Grot. Het gevoel dat dan bovenkomt,
valt niet te beschrijven. Het lijkt het meest op een immense dankbaarheid, hoop en rust.
Woensdag 16 mei 2012 Viering aan Grot en Sacramentsprocessie
Bij het ontbijt feliciteerden we allemaal Aad van Veen met zijn verjaardag. En natuurlijk zongen wij hem eensgezind het Lang zal hij leven toe. Om half tien werden we bij de Grot verwacht. We hadden, gezamenlijk met de andere Nederlandse en Belgische bedevaartgangers, de vroege “Viering aan de Grot”. Het leek een knappe dag te worden: het zonnetje scheen al, hoewel het windje
nog erg koud was. Bij de grot stonden we vooraan. Dat betekende dat we de rolstoelers vlak achter de eerste banken konden zetten. Wij, als rolstoelduwers, mochten meteen op de eerste bank plaats nemen. Dat betekende een goed uitzicht op het Mariabeeld en het altaar.
Onze deken Ton Cassee die net als wij uit Heemskerk komt, mocht de dienst leiden. Beetje chauvinistisch gevoel gaf dat....
De tekst, die wij in het boekje van de VNB hadden gekregen, strookte niet helemaal met wat er ten gehore werd gebracht. Niettemin was het een mooie, stijlvolle, best wel geëmotioneerde dienst.
Zittend in de zon met Maria hoog boven je en op je neerkijkend, is het alsof ze bescherming biedt aan iedereen, die aan haar
voeten in gebed verzonken is.
Tijdens deze dienst was opnieuw de vredige sfeer voelbaar.
De organisatie in handen van de Hospitalité de Lourdes verliep vlekkeloos.
Na de mis liepen we terug naar de Esplanada waar we ons opstelden voor de groepsfoto. Het opstellen verliep ietwat rommelig. Er werd geopperd dat het leuk zou zijn als degenen, die bij elkaar hoorden, samen gingen staan. Els dook eerst even in de verste hoek, maar werd terug gehaald door Mariëtte. Terwijl zij
Els haalde werd een ander op haar plaats achter haar schoonouders gezet. Een
paar minuten later stonden we toch allemaal op de juiste plek.
Daarna gingen we terug naar het hotel om met elkaar de dienst te verwerken.
De lunch werd genuttigd nadat Willy, dit keer met microfoon, een gedichtje had voorgelezen.
Direct na de lunch werd de groep verdeeld; de eerste keer dat we niet met elkaar samen optrokken.
Een deel van de groep ging naar de baden, een ander deel ging naar het wassenbeeldenmuseum.
Marcia, Guja en Marijke ontfermden zich over deze laatste groep. Willy en Ton gingen met ons
mee naar de baden. Hoe verliep het bij de baden: we waren er rond kwart voor twee, degenen in de rolstoelen werden met hun begeleiders apart gezet.
Natuurlijk werden de mannen en vrouwen van elkaar gescheiden. Onderwijl het wachten liep een geestelijke ,met microfoon, in het Frans of Latijns de rozenkrans te bidden. Wanneer je goed luisterde, kon je eigenlijk vanzelf meebidden. Dit wachten was nodig om tot jezelf te komen, te mediteren. Helemaal in jezelf te keren en te luisteren naar gedachten die vanuit je hart omhoog komen.
Op een gegeven moment mochten we naar binnen. We verdwenen achter twee gordijnen, waar dames in uniform mee hielpen met uitkleden en aanwijzingen gaven waar de kleding kon worden opgehangen. Achter het laatste gordijn is het Heilig Bad.
Annemarie: Ik kreeg een wit, ijskoud laken om me heen terwijl ik naar het Mariabeeld keek en kreeg een heel apart
gevoel over me. Eenmaal in het water wilde ik bijna het beeld aanraken, er kwamen tranen opzetten en op dat moment wist ik eigenlijk niet eens waarom. Pas buiten, aangekleed in het zonnetje kon ik alles op een rijtje zetten. Waarom was ik naar Lourdes gekomen? Ik voelde me gereinigd van een diepgeworteld iets.
Ik mag er zijn!
Iedereen die uit het bad kwam, had zo zijn eigen emoties. Gelukkig stonden Pauline en Sylvia daar om iedereen warm en
hartelijk een schouder te bieden. Nadat iedereen uit de baden was, zijn we als minigroep naar een grasveldje gelopen om daar onze verhalen met elkaar te delen. Het was een zeer gedenkwaardig moment.
Hierna zochten we de rest van de groep weer op om samen de sacramentsprocessie te lopen.
De sacramentsprocessie begint met het opstellen op de Esplanada voor de Basilique du Rosaire (de Rozenkranskerk).
De zon scheen ondertussen zeer uitbundig en in deze hete zon begonnen al een aantal pelgrims flink te kleuren.
Het duurde een hele tijd voordat alle pelgrims goed opgesteld stonden. De
sacramentsprocessie begon exact op tijd om 17.00 uur.
Wij stonden goed opgesteld; de pelgrims in de rolstoelen allemaal in een rij in het midden. En wij, de vrijwilligers, en de beter ter been zijnde mensen aan de zijkant.
Het meelopen in de stoet, het zingen van hymnen en het gezamenlijk bidden gaf een gigantisch gevoel van saamhorigheid. Het is een prachtig geluid om de grote aantallen pelgrims uit allerlei verschillende landen met elkaar te horen.
Na het gebed en het bewieroken zijn we in processie naar de grote Pius X Basilique gelopen.
Dit vonden wij een enorme, ondergrondse,
supermoderne ruimte met in het midden een altaar en vier grote projectie schermen. In deze kerk werd de processie stijlvol en met veel devotie afgerond.
Dit was opnieuw een hele beleving: zoveel mensen, zoveel talen en toch zó één met elkaar.
Na de processie zijn we naar het hotel teruggegaan voor het diner. De avond was vrij te besteden. Een deel van de hulpkrachten is met de pelgrims souvenirs gaan kopen en een deel ging hun eigen weg zoals de Grote Kruisweg lopen of bleef gewoon in het hotel.
Annemarie ging met Diny nog eens naar de lichtprocessie kijken. Het was die avond windstil en lekker weer en om die
reden waren er veel meer lichtjes dan de avond ervoor. Dit was prachtig om te zien en erg indrukwekkend.
Om elf uur ’s avonds zijn de vrijwilligers naar een meditatief moment gegaan. Dit werd geleid door hoofdaalmoezenier Arie Verweij. Het was de eerste maal dat deze meditatie plaats vond. Het was een heel bijzondere meditatie waarin iedereen kon vertellen wat hij of zij voelde en dacht. Na dit moment hebben we nog even een bezoek aan de Grot gebracht om in alle rust even tot ons
zelf te komen. Eenmaal terug in het hotel hebben we, onder het genot van een drankje, nog even verder zitten praten. Dit gesprek was min of meer een van de meditatie met de hoofdaalmoezenier en de meditatie bij de Grot. Het werd een latertje.
Donderdag 17 mei 2012 Hemelvaartsdag
Normaliter is er op zondag en woensdag een Internationale Hoogmis. Deze is via TV Lourdes live te volgen. Omdat het vandaag een speciale dag was, werd de Hoogmis verschoven naar deze donderdag. Dat betekende voor de bedevaartgangers dat we vroeg op moesten staan om op tijd bij deze viering aanwezig te zijn.
Na het ontbijt, het was nog fris buiten, gingen we dus in snelle pas naar de Pius X Basiliek om daar een goed plekje voor de rolstoelers te bemachtigen. Door de volharding van Ton hadden we inderdaad een prima stekje. De rolstoelduwers zaten verspreid door de Basiliek op houten banken of plastic stoeltjes. Een aantal vrijwilligers heeft ook tijdens de dienst goed in de rondte gekeken en zodoende een goed beeld gekregen van de verscheidenheid aan mensen. Op de grote schermen was precies te zien hoe de 220 priesters binnen kwamen lopen, voorafgegaan door de vlaggen van de deelnemende landen. De groepen pelgrims werden per land en groep, in hun eigen taal, verwelkomt. Via dezelfde grote schermen was de mis te volgen en mee te zingen.
Annemarie:Juist vanwege de speciale dag op deze speciale plek, had ik een geweldig goed gevoel over Hemelvaartsdag. Ik bedacht me dat ik dit nooit meer zodanig zou meemaken. Hoe vaak komt het immers voor dat ik met Hemelvaart in Lourdes zou zijn?
Deze indrukwekkende dienst hebben we op ons in laten werken tijdens een kopje koffie in het hotel. Direct daarna was het tijd voor de lunch die vooraf gegaan werd door het lied: God Groet U Zoals Bloemen.
Na de lunch hadden we een korte pauze tot aan de Handoplegging. Vele groepsleden gingen even naar buiten: het was warm en broeierig. Het leek er op dat het zou gaan regenen. Hier werden veel grappen over gemaakt.
Toen de bestuursleden de regencapes wilden pakken om die uit voorzorg mee te nemen, bleek dat de koffer waar ze inzaten niet meer te vinden was. Dit heeft de gemoederen wel bezig gehouden omdat deze capes een zekere waarde hadden.
(Gelukkig zijn de capes ondertussen geretourneerd aan het hotel)
De handoplegging vond plaats in de Rozenkrans Basiliek. Dit is een prachtige kerk. De Basiliek ziet er schitterend uit met de mozaïeken bij de altaren en boven de ingang. Maria wordt in veel van de afbeeldingen vertoond.
Eenmaal binnen liepen we stilzwijgend naar de plek die door Ton werd aangewezen.
De korte ceremoniële dienst voorafgaande aan de Handoplegging werd vervroegd omdat er nog een ingelaste dienst volgde.
Wij maakten een bijzondere primeur mee. Willy had ons verteld dat zij van de VNB officieel toestemming had gekregen om mee te werken aan deze viering en de Handoplegging te doen. Zij was hier natuurlijk bijzonder trots op en straalde dat helemaal uit. Het gaf haar een ongelooflijk goed gevoel. En wij allen waren net zo trots op haar.
Een Handoplegging door een geestelijke is een handeling, die naar het Nieuwe Testament is terug te voeren. Jezus legde de handen op zieken waardoor zij genazen. Hij gaf Zijn leerlingen dezelfde macht door het zenden van de Heilige Geest. Het is een ritueel dat nog gebruikt wordt Bij het Sacrament van de ziekenzalving. De handeling wordt verricht in stilte.
Handoplegging meemaken is een bijzondere ervaring, het voelt inderdaad alsof er krachten stromen.
Annemarie: Op het moment dat ik de handen van de geestelijke op mijn
hoofd kreeg en een hand van Ton op mijn schouder voelde, was ik zo in mijzelf
gekeerd dat de omgeving volledig wegviel. Wat ik precies moest voelen weet ik
niet maar het leek of de wereld even stil stond.
Om even te bekomen van de viering en vanwege het broeierige weer, hebben we
een tussenstop gehouden en wat water bij de Bron gedronken.
Daarna zijn we met de hele groep naar het terras van hotel Solitude gegaan.
Dit terras ligt aan het water van de Gave. Hier hebben we met elkaar gedeeld hoe we de handoplegging hebben ervaren.
Het diner bestond deze avond uit een soort erwtensoep, tortilla, linzen met een saucijs en appelgebak toe.
Na het diner werd de eetzaal omgetoverd tot een vieringruimte voor de Kaarsenceremonie, die om 21.00 uur zou beginnen.
Willy had gevraagd om gedurende de hele week onze intenties bij haar in te leveren. Zij had deze intenties gebundeld en zou deze met ons delen tijdens de Kaarsenceremonie. De Kaarsenceremonie is een viering die door de Lourdesgroep Santpoort in het programma is ingevoegd.
Toen we de geprepareerde eetzaal binnen kwamen, stonden er een aantal tafels tegen elkaar in een rechthoek. Daarop stonden zeven grote kaarsen, vier kleinere aansteekkaarsen op een schoteltje en een brandende devotiekaars. Het licht van deze devotiekaars was eerder die dag door Guja en Marcia bij de Bron gehaald. Rondom de tafel stonden stoelen met daarop een gekleurd boekje en een
Lourdeslichtje. Willy vertelde dat de zeven kaarsen het symbool van Volte waren. Elke vlam heeft een betekenis. Het licht van de Liefde, het Leven, het Licht, de Hoop, het Geloof, Het Woord en Dankbaarheid.
We gingen allemaal zitten en nadat Els een prachtig gedicht had voorgedragen, zongen we een lied. Willy vroeg één van de uitverkorenen, die zij van tevoren gevraagd had om mee te werken, de eerste kaars aan te steken. Er werd verteld waar de kaars voor stond en daarna mocht iedereen met een boekje van een bepaalde kleur hun kaarsje aansteken en om de kaars heen zetten.
Daarna werden de intenties gelezen. In stilte konden we deze even overdenken en daarna zongen we een couplet van het lied. Na zeven keer dit ritueel te hebben gedaan was de donkere eetzaal verlicht met Licht van 70 kaarsjes. Er werd afgesloten met een gedicht dat werd voorgedragen door Tineke.
Het was een mooie, plechtige en rustige ceremonie met prachtige muzikale ondersteuning van Hinke en Pauline.
Vrijdag 18 mei 2012 Cité Saint-Pierre
Deze dag stond in het teken van een bezoek aan de Cité Saint-Pierre. Er was afgesproken dat de pelgrims met de bus naar boven zouden gaan, met Ton als begeleider. Willy zou dan met de hulpkrachten en de lege rolstoelen naar boven lopen. Bij het busstation aangekomen, werden alle rolstoelen pardoes in een tweede gereedstaande bus gezet. Zodoende konden er
meer mensen met de bus mee. Een deel van de hulpkrachten liep wel naar boven.
Op de Cité Saint Pierre kregen we een rondleiding van Fons, die ons in het Vlaams vertelde over de Cité.
Bernadette had verzocht een opvangcentrum te stichten waar mensen met beperkte financiële middelen konden verblijven, zodat ook zij op bedevaart naar Lourdes zouden kunnen komen. In 1955 vroeg de toenmalige bisschop, Monseigneur Théas, aan de algemeen secretaris van de Secours Catholique deze wens gestalte te geven. De Cité ligt onder Béoult, op een kwartier afstand van de Grot.
Hedendaags is de Cité een oord waar personen en gezinnen die leven in een situatie van materiële, spirituele of morele nood, kunnen verblijven. Men zoekt hier rust en ontmoetingen met medemensen. De Cité bestaat uit een kasteel, een boerderij, een kantine, een danszaal, een schaapskooi waarin een kapelletje zit, en paviljoens waar 500 bedevaarders onderdak kunnen vinden. Er zijn diverse plekken in de openlucht waar men in gebed en voor misdiensten bijeen kan komen.
De gasten betalen voor hun verblijf wat ze kunnen missen, meestal is dit erg weinig. De Cité wordt beheerd en onderhouden door
nonnen, monniken, betaalde krachten, seizoenshulpen en vrijwilligers. Deze vrijwilligers zijn vaak personen, die eerder als gast aanwezig waren. Zij mogen drie weken hun bijdrage leveren. Voor de financiën is de Cité afhankelijk van de giften van de bedevaartgangers, de bezoekers van de rondleidingen, de donatie van de Franse Caritas- organisatie Secours Catholique en van donateurs.
De Lourdesgroep Santpoort heeft dit jaar een aanzienlijk bedrag aan de Cité geschonken. Dit bedrag is afkomstig van de opbrengst van de oude kranten. De enthousiaste groep vrijwilligers die zich in Santpoort bezig houdt met het inzamelen van kranten, heeft deze gift mogelijk gemaakt.
Tijdens de rondleiding op de Cité was het droog, bewolkt, windstil en niet koud. Het terrein van de Cité kent vele hoogte verschillen waardoor de duwers het af en toe erg warm hadden.
Na de rondleiding gingen we voor een viering naar de schaapskooi. Dit is niet dezelfde schaapskooi als waar Bernadette kwam, want de originele kooi is afgebrand. In de schaapskooi hadden we een prachtige dienst waar de emoties opnieuw flink opliepen. Dit gebeurde vooral doordat Willy vroeg ons elkaar te bedanken voor deze week en onze liefde aan elkaar door te geven; en door een
prachtig zangstuk van Lies.
De picknick werd dit jaar binnen in een zaal genuttigd, omdat het dreigde te gaan regenen. Daarna hebben we toch op een plek in de openlucht met elkaar gedeeld wat we hebben beleefd in deze week. We hebben samen prachtige, maar ook droevige verhalen gedeeld en hebben ze met een warme deken van liefde en saamhorigheid bedekt.
Hierna gingen we terug naar het dorp waar ieder nog zijn eigen weg kon gaan.
Annemarie: Ik ben samen met Mariëtte, Frans en Tiny de
Grote Kruisweg gaan lopen. Heel steil maar met prachtige beelden. Al klimmend
voelde ik het lijden van Jezus en de pijn bezit van mij nemen. Bij de Statie
waar Jezus aan het kruis hing, voelde ik mij teruggaan naar onze jaartelling.
Ik zag de hedendaagse, biddende pelgrims veranderen in de mensen in die tijd,
opkijkend en wachtend op wat er gebeuren zou. Niemand die vroeg of ingreep. Ik
had om vergeving willen roepen, zoals Hij dat geroepen heeft. We stonden erbij,
keken ernaar en hebben het gewoon laten gebeuren. Eenmaal bij de laatste
statie, na een even steile afdaling als de beklimming was, hebben we samen,
onder begeleiding van Mariëtte, die straatpredikant is, gebeden als afsluiting
van het geheel. Ik had de kruisweg niet willen missen.
Na het diner verzamelden we ons voor de zendingsviering in de Pius X Basiliek. We kwamen voor de laatste viering van deze week bijeen bij een kopaltaar in de Basiliek. We waren nu alleen met de Nederlandse en Vlaamse bedevaartgangers in deze gigantische kerk waardoor we het gevoel kregen van een verloren groep in een grote ruimte. Dit gevoel paste een beetje bij het huidige programma onderdeel van onze reis, want het moment van afscheid nemen was langzaamaan gekomen.
De meeste pelgrims zouden de volgende dag in alle vroegte vertrekken met bus of trein. Onze groep zou ’s middags met het
vliegtuig teruggaan.
Onze Willy had ook een rol in deze afsluitende viering. Het was een korte, mooie dienst met veel zang. We kregen de overweging mee om dat vast te houden wat in Lourdes was beleefd. Natuurlijk kregen we tot slot de zegen mee voor een behouden terugreis.
Na de zendingsviering zijn we naar de kaarsenbakken gegaan om onze kaarsen aan te steken. Bij dit licht van Lourdes hebben we intenties gebeden vanuit onszelf en de intenties die onze dierbaren aan ons hadden meegegeven.Ook de intenties die we tijdens de Kaarsenceremonie hadden uitgesproken zijn hier aan Maria opgedragen doordat de bij de ceremonie gebruikte kaarsen opnieuw werden aangestoken en achtergelaten.
Helaas kreeg Annemarie die avond ontzettend last van een dik, rood en pijnlijk been. Het leek een soort ontsteking. Volgens de
VNB-arts was het probleem niet ernstig, maar zij was wel uitgerangeerd omdat het been hoog en koel gehouden moest worden.
Zaterdag 19 mei 2012 Laatste groet en Terugreis
In alle vroegte werden we wakker gemaakt om de koffer in te pakken. De koffers moesten voor het ontbijt in de hal van het hotel geplaatst worden. Na de lunch zouden we direct vertrekken. De hulpmannen stonden weer klaar om koffers naar beneden te brengen.
Om 9 uur vertrokken we voor de laatste keer richting de Heiligdommen om de Crypte en de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis van binnen te bezichtigen. Beide kerken hebben een erg mooie inrichting, maar de mooie beelden in de Crypte raken je in je gevoel.
Vanaf het kleine plein voor de Crypte zagen we het terrein voor de Grot, waar op dat moment allemaal rolstoelen
stonden. Een heel bijzonder tafereel.
Op dat moment dachten wij dat we alle bijzondere momenten gehad hadden.
Maar…..
Willy en Ton waren dat niet met ons eens. Zij leidden ons nog een keer naar de overkant van de Gave en met het zicht op de Grot hielden we een afscheidsceremonie.De gekochte souvenirs werden gezegend, Hans droeg een gedicht voor en onder muzikale begeleiding van Hinke en Pauline werd er gezongen. Deze ceremonie was al heel bijzonder, maar was nog niet alles.
Als afsluiting kregen wij vlak naast de Gave van Willy de zegen met Lourdeswater en van Ton een kruisje op ons voorhoofd. Als aandenken aan deze reis kregen we van de Lourdesgroep Santpoort een kleine rozenkrans.
Mede door het gitaarspel van Pauline bij deze handelingen vond Els dit een emotioneel hoogtepuntBij terugkomst van de groep in het hotel zegende Willy ook degenen die niet mee waren geweest. Annemarie was in het hotel achtergebleven vanwege haar pijnlijke been en kreeg om die reden alsnog haar zegen en rozenkrans.
De bus stond al klaar toen we de lunchtafel verlieten. Ons vliegtuig had in Eindhoven vertraging waardoor wij twee uur moesten wachten. Dat wachten in de snikhete vertrekhal viel niet mee, maar werd opgevrolijkt doordat Pauline en Hinke zorgden voor een muzikale noot door te spelen op de gitaar en door te zingen. De één voor de ander begon mee te zingen, te dansen, te klappen en
iedereen in de vertrekhal kreeg weer een lach op het gezicht. Of zoals Sylvia zei: “we hebben de pelgrims het EO-jongerendag-gevoel gegeven”.
De terugvlucht zelf verliep net zo als heen, we hadden weer een goede service. We kregen een smakelijk pakketje met twee broodjes en koffie/thee. Annemarie kon niet op haar zere been staan en was in Eindhoven samen met Gerard, één van de laatste rolstoelers, die het vliegtuig verlieten. De anderen zaten al in de bus.
Na een busreis van twee uur over stille wegen, ,maar met veel gekwebbel in de bus, kwamen we in Santpoort aan. Tot onze verbazing stond er een grote groepthuisblijvers onder andere Pastor Wighert en Zuster Ine Sterk, om ons welkom te heten. En werden de kerkklokken geluid om onze veilige thuiskomst aan te kondigen. Alweer zo’n geweldig warm moment!
Wat hadden we een fijne groep, wat hebben we met elkaar veel meegemaakt! Daarnaast denken we nog even aan het moment dat Elisabeth een oude bekende van haar tegenkwam. We denken eveneens aan de ontmoeting met een stel
ex-rode-ruitjes die hun 25 jarig huwelijk vierden.
Bij de bus hebben we van velen persoonlijk afscheid genomen met dikke knuffels. We zullen elkaar weer zien op de reünie. Dan spreken we elkaar weer. We zien er nu al naar uit.
Nawoord;
Wat heeft Lourdes ons gebracht?
Lourdes is bijzonder. Lourdes is beleven.
Lourdes is ontmoeten.
Lourdes is verlichting.
Lourdes is herinneren. Lourdes is
Liefde.
Lourdes is gewoon niet te omschrijven Wij zijn
vooral dankbaar dat wij deze reis hebben mogen meemaken.
Annemarie en Els Hoogeboom
