Lourdes Groep Santpoort
  • Nieuws
  • Wie zijn wij
    • Het bestuur
    • ANBI >
      • Naam instelling
      • RSIN/fiscaal nummer
      • Contactgegevens
      • Doelstelling
      • Beleidsplan
      • Bestuurssamenstelling
      • Beloningsbeleid
      • Verslag van de uitgeoefende activiteiten
      • Financiële verantwoording
      • Jaarverslagen >
        • Jaarverslag 2022
        • Jaarverslag 2021
        • Jaarverslag 2020
        • Jaarverslag 2019
        • Jaarverslag 2018
        • Jaarverslag 2017
        • Jaarverslag 2016
        • Jaarverslag 2015
  • Mee helpen
    • Wordt donateur
    • Inzameling oud papier
  • Lourdes
    • Lourdes in het kort
    • Bernadette Soubirous
    • De verschijningen
    • Genezingen en wonderen
  • Bedevaarten
    • Mee op bedevaart
    • Het hotel
    • 2022 >
      • Verslag
      • Foto's
      • Video
    • 2019 >
      • Verslag
      • Foto's
    • 2018 >
      • Verslag
      • Foto's
    • 2017 >
      • Verslag
      • Foto's
    • 2016 >
      • Verslag
      • Foto's
      • Video's
    • 2015 >
      • Verslag
      • Foto's
    • 2014 >
      • Verslag
      • Foto's
      • Video's
    • 2013 >
      • Algemeen
      • Thema
      • Foto's
      • Video's
      • Verslag
    • 2012 >
      • Verslag
      • Foto's
    • 2011 >
      • Verslag
      • Foto's
    • 2010 >
      • Verslag
      • Foto's
  • Webcams
    • De grot
    • De Rozenkrans basiliek
    • De Esplanade
    • De gekroonde maagd
  • Links
  • Contact
Foto

Lourdes  Bedevaart 14 – 19 mei 2012

voorwoord:
Hoe kwamen wij ertoe om  naar Lourdes te gaan?
 

Els  was enthousiast geworden om als vrijwilliger mee te gaan naar Lourdes door de  verhalen die zij tijdens haar werk in Huis ter Hagen gehoord had. Een  aantal  medewerkers –waaronder Willly  Spaans en Karin Strübbe – waren al een paar keer terug gekomen met deze  inspirerende verhalen. 

Onze  moeder – Diny- was 23 jaar geleden samen met onze vader naar Lourdes geweest meteen andere groep en hebben toen de reis niet helemaal positief ervaren. Om die  reden vroeg Els of zij de reis niet eens een keer over wilde doen. Dat wilde  moeders wel, maar wilde wel meer steun gezien haar ervaring. Els wilde echt als  vrijwilligster mee voor de hele groep en wilde niet alleen als steun voor haar  moeder mee. Daarom vroeg zij of Annemarie mee wilde om met name haar moeder te  steunen. Annemarie  had diep in zichzelf weleens gedacht: ‘Ik ga een keer met pap en mam naar  Lourdes, om mam een blijer gevoel over Lourdes te kunnen geven, om het zelf een  keer mee te maken’ Maar ja ….op één of andere manier kwam het er niet van. Dus  op de vraag of zij naar Lourdes wilde, heeft zij zonder aarzelen direct  positief geantwoord.
 
Tot  februari was het  niet duidelijk of Annemarie en Diny dit jaar mee konden. Dus  het was voor ons drie heel bijzonder dat we dit jaar met zijn drieën mee  mochten met de Lourdesgroep Santpoort..
 
Toen  de kogel echt gelanceerd was, werden we in maart uitgenodigd voor de vrijwilligersavond. 
Daar  zagen we de vrijwilligers, die deze reis zouden meegaan.
Tijdens deze avond  vertelde Ton Joosten eerst iets over Lourdesen de reis, liet daarna een  indrukwekkende filmpresentatie op ons los.
      
De  sfeer op die avond hebben wij als nieuwelingen al heel bijzonder ervaren.  Iedereen was hartelijk en zong mee tijdens de filmpresentatie. Het zien van de processies maakten ons beiden nog enthousiaster voor het meemaken van de  pelgrimsreis. Tijdens  deze zeer gezellige avond maakte Ton ons duidelijk dat wij als nieuwe  vrijwilligers de beste personen waren om het reisverslag te maken. 

In  april volgde de andere  kennismakingsavond: de pelgrimsavond. Op deze avond  maakten zowel  de vrijwilligers als de  pelgrimkennis met elkaar. Door middel van een fotopresentatie werd ons  getoond hoe de week er uit zou zien. Het echte 
kennismaken met elkaar gebeurde  eigenlijk pas tijdens de reis maar het zien van de 62 gezichten was wel heel  fijn. We wisten nu wie er mee gingen naar  Lourdes.
 
De  voorbereidingen kwamen in de laatste week voor het afreizen in een stroomversnelling.  Steeds op weeronline kijken wat de weersverwachtingen waren, want dat bepaalde  welke kleding in de koffer mee ging. Koffer bij moeders brengen, en zelfs samen  deze ook helpen inpakken, eigen koffer inpakken. Nog gauw een stoeltje kopen om  niet te lang te hoeven staan.

Op   zondagavond voor het vertrek nog gauw alles nagelopen; heb ik alles wel… en op  tijd naar bed. Maar van slapen kwam niet veel want het was wel erg spannend  allemaal. 
  

Maandag 14 mei 2012  

Heenreis en  welkomstviering

Toen  wij bij de kerk aankwamen stonden er al heel wat mensen. We kregen allemaal een  groen keycord waar onze naam aan hing, zodat we elkaar de hele week konden herkennen en benoemen.

Na  de koffers te hebben voorzien van een groen lintje, werden deze in de bus gezet. De sfeer zat er al direct goed in; iedereen lachte, praatte en maakte nogmaals kennis met elkaar. Het leek wel of we op schoolreis gingen. Zoveel  mensen bijeen…de één op reis gaande, de ander thuisblijvend. Het was erg  indrukwekkend en leek wel een warm bad waarin we werden ondergedompeld. Binnen  in de kerk stond koffie en thee met een versnapering klaar om de groep, een te laten worden. Helaas hadden twee pelgrims moeten afhaken voordat de reis  begonnen was. De groep was dus 60 personen groot. Voor het vertrek met de bus  las José, de vrouw van Ton,  het gebed  voor de thuisblijvers voor en sprak Willy Spaans het reisgebed over ons uit. 
Daarna  namen we afscheid van onze dierbare achterblijvers. Zwaaiend, foto’s makend en  roepend, ving de busreis aan. Onderweg naar Eindhoven Airport zat iedereen al  flink met elkaar te praten, snoepjes door te geven en grapjes met elkaar te  maken. 

In  de vertrekhal van het vliegveld in Eindhoven was het een drukte van jewelste.  De koffers werden door een paar van de mannen uit de bus gehaald en bij elkaar  gezet. Elke pelgrim en vrijwilliger moest zijn eigen koffer uit deze berg  zoeken en meenemen naar de incheckbalie. Dat verliep niet geheel vlekkeloos omdat  we overweldigd door de drukte en het lawaai, even doelloos rond liepen zonder  tot daden te komen. Met behulp van een begeleider van de VNB kwam iedereen toch  bij de incheckbalie met koffer en deelnemers- en identiteitsbewijs. Daarna  moesten we ons in een file van wachtenden voegen om door de douane te kunnen  gaan. Altijd een hele hectische bedoening, maar hier vonden wij het wel erg  chaotisch. Dat kwam met name door de beperkte ruimte van de hal vanwege de  verbouwing. We hadden net genoeg tijd voor een kop koffie en sanitaire stop  voordat we het vliegtuig van Thomas Cook ingingen.
      
Eenmaal  in de lucht werden we goed en vriendelijk  verzorgd, we kregen koffie, thee of  andersoortig drinkwaar met een Brusselse wafel. De hoofd-aalmoezenier Arie  Verweij sprak een reisgebed voor alle pelgrims in het vliegtuig uit. Ton, die voor  het eerst naast hotelleider ook vluchtleider was, sprak alle reizigers ook toe  met allerlei mededelingen. Onderwijl kregen we het VNB-speldje en het  
pelgrimsboekje uitgereikt. Dit alles maakte dat wij deze vlucht als bijzonder  hebben ervaren.
 
Na de prettige vlucht van anderhalf uur waren we in Frankrijk, op vliegveld TPL (  Tarbes Pau Lourdes) in Tarbes. De overgang van 
vliegtuig naar gereedstaande bus  ging gesmeerd. Het duurde even voordat iedereen en alle bagage in de bus was.
Na  een kort busritje kwamen  we bij het hotel aan Daar werden de sleutels  uitgereikt, de kamernummers 
opgelezen en werden de koffers naar boven gebracht  of meegenomen. Daarna kon iedereen zich even terugtrekken in de hotelkamer. Na  het gebed werd het diner geserveerd. Dit bestond uit 4  gangen: tomatensoep -  croque monsieur - epaule  d’ agneu  haricot plats et carottes vichy  - semoule au lait. 
        
Tijdens  de maaltijd was iedereen geanimeerd in gesprek met elkaar, wat het eten erg  gezellig maakte.

Na  het eten gingen we in gezwinde rolstoeloptocht naar de Bernadettekerk om daar  de welkomstviering  bij te wonen. De  bedevaart in Lourdes kon nu echt beginnen voor de 500 Nederlandse en Vlaamse  pelgrims. Voor aanvang van de viering werden alle  pelgrims welkom geheten door bedevaartleider Wil van de Ven en het pastoraal  team. 

Het  is deze avond een volle Bernadettekerk. Helaas  was de dienst wat slecht verstaanbaar doordat we geluiden van andere vieringen  hoorden. Daarnaast  waren wij niet echt  onder de indruk van de inrichting van de Bernadettekerk; zij oogt erg kaal en  modern. De dienst zelf was echter erg mooi en de sfeer was warm.
Terug  in het hotel was het heerlijk om uit te rusten na een enerverende dag. 
 
Dinsdag 15 mei 2012 Rondje  Lourdes/Lichtprocessie

We  werden om kwart voor acht aan de ontbijttafel verwacht. Na het, voor 
Franse  begrippen, uitgebreide ontbijt, werden de rolstoelen buiten gezet. De  
temperatuur was nog aan de frisse kant, hoewel het zonnetje al een beetje  
scheen. Toch maar trui, vest en andere warme kleding aan.
Om  kwart over negen stonden alle vrijwilligers buiten achter één van de twintig  
rolstoelen met daarin een pelgrim gezeten. Eromheen stonden de anderen.         
Ton maakte ons hierover een compliment. Keurig  op tijd en kant en klaar.
    
We  gingen op weg naar het geboortehuis van Bernadette. Vanaf het hotel liepen we  in de richting van de Heiligdommen maar gingen aan het eind van de weg rechtsaf  over de brug. We liepen een flink steile berg af, richting een waterval in de  rivier de Gave. Vandaar gingen we weer omhoog tot aan het geboortehuis, de  molen van Boly. Met veel georganiseer stond een groot deel van de groep  binnenin de woning waar Ton en Willy ons informeerden over hetgeen we zagen. De  molen, het huis waar Bernadette geboren is, zag er prachtig uit. Je zag de  molensteen, de trap naar boven met het versleten tapijt, de woonkamer en de  slaapkamer. Je kreeg een indruk van het leven van Bernadette voordat de familie  arm en berooid naar het Cachot verhuisde. Buiten kregen we een snoepje; 
we  hadden het een beetje warm en waren dorstig. Het vest ging dus weer uit. Daarna   moesten we de zeer steile hoogte op  zoals die al op de foto’s van de pelgrimsavond waren getoond. Iedereen hielp  elkaar om de rolstoelen tegen de helling op te duwen. Mensen, wat was dat zwaar. 

Ton  liet ons stil houden en wees naar de grond. Hier  was een blauwe streep zichtbaar, ononderbroken op de weg geverfd.
Ton vertelde  ons datdeze streep op de straat geschilderd was in het kader van het thema “ In de voetsporen van Bernadette gaan” , een ‘ontdekkingstocht’ om het leven van Bernadette en de “Boodschap van de Grot” beter te begrijpen. 

Hierna  klommen we verder tot we bij het Cachot waren. Omdat dit huisje klein was, konden de pelgrims, die niet eerder in 
Lourdes waren geweest naar binnen. De andere Lourdes-gangers mochten alleen naar binnen  als  ze erbij pastten. Het was  
binnen echt klein en bedompt. De sfeer voelde echter rustig  en goed. Wij konden ons niet voorstellen dat in deze ruimte een heel
gezin  heeft gewoond. Wat een armoe…
Willy  gaf uitleg  over het leven van Bernadette. Wij zijn  hierdoor Bernadette gaan  zien als moedig meisje. 
 
Opnieuw op weg, door nauwe en soms steile straatjes,  naar de parochiekerk van Bernadette. Voor het beeld van pastoor Peyramale 
vertelde  Willy het verhaal van de pastoor, die de ongeletterde Bernadette pas geloofde  nadat zij vertelde “hoe de dame in het wit” zichzelf genoemd had. Wij vinden  het ongelofelijk knap dat Bernadette de naam van de verschijning heeft  
onthouden gedurende haar tocht van de Grot naar de kerkIn  de kerk staken we gezamenlijk kaarsjes aan bij het doopvont. Het was druk in de  kerk, dus hielpen we wat anderen hun kaarsje op te steken. Dit gaf een gevoel  van sterke verbondenheid. 
Al  klimmend en dalend zijn we daarna verder gelopen totdat we bij het terrein van  de Heiligdommen  kwamen. We hebben even  
stilgestaan bij de kruizen, die het thema van vorig jaar symboliseerden. 

Daarna liepen we naar de andere kant  richting de Esplanade. Het thema van dit  jaar in Lourdes, is "Met Bernadette de rozenkrans 
bidden". 
Om die reden staan er vlakbij  de Gekroonde Maagd twee bomen waarin ieder die dat wil, zijn eigen rozenkrans  kan op hangen. 
       
Hierbij  stonden we voor het eerst echt stil op dit grote rustgevende plein. 
Wat een  prettig vredige sfeer hangt daar. De verbondenheid in het geloof en de  uitstraling van liefde is daar gewoon tastbaar.

In  het hotel hebben we tijdens de lunch veel water gedronken. De lunch bestond uit drie gangen: Bouchee mimosa au surimi – papiette de  veau, pommes paysannes – baba au thum.

Na  de lunch gingen we, in colonne en in sneltreinvaart, naar de Grot. Het was  gelukkig een redelijk rustig moment. We liepen langs de rots, raakte deze aan;  daarna verder langs De Bron, Maria en de kaarsen-standaard. Door het  
overweldigende gevoel dat Hemel en Aarde hier elkaar daadwerkelijk raken,  liepen we geëmotioneerd door.  Na de brug  over de Gave stonden we dan ook even stil om de emoties tot bedaren te bren-gen.  Voor het eerst hoorden we hier oude verhalen van een paar pelgims die hier  eerder waren geweest. Het was vreemd om er weer te zijn, zeiden ze.een paar minuten en wat snoepjes later liepen we verder naar de Kleine Kruisweg  aan de Gave.Willy en Ton brachten hier op geheel eigentijdse wijze de Staties tot leven. Ton las  
het verhaal van de Kruisweg zoals verwoordt in de Bijbelse verhalen, waarna  Willy dit herleidde naar het hedendaagse. 
“Stel  je voor dat jij Maria of Jezus of één van de omstanders bent”, zei ze. Nou, wij  stelden het ons voor.
En  werden erdoor gegrepen. Annemarie voelde zich een beetje klein worden en Els  schaamde zich.  We werden helemaal  
meegesleept in het verhaal van de Staties!

Het  was erg indrukwekkend en prachtig, maar teveel om te herhalen. Aan het eind van  de ‘Weg’ namen we plaats in het gras om het hele verhaal nog even te laten  bezinken. Ondertussen genoten we van het zonnetje dat stevig brandde waardoor  nu ook de trui uitging.Met  een blik op de Grot aan de andere zijde van de  Gave, liepen we naar een terras om gezamenlijk  even wat tedrinken.Samen met Anneke Klaver ging Annemarie  winkelen met de twee dames uit de Luchte, waarvan er één een vest wilde kopen  omdat ze het koud had. 

Daarna  weer terug naar het hotel waar we het diner met een noodgang naar binnen  moesten werken. Tot nu toe waren we de enige groep in het hotel.  Deze avond moesten we de eetzaal delen met een  andere groep. Dit betekende dat het erg rumoerig was. We verstonden Willy dan  ook bijna niet tijdens het gebed. Het diner bestond opnieuw uit vier gangen. De  laatste: de ‘appel van Evahebben we maar gauw meegenomen, want we moesten ons  tijdig opstellen voor de start van de Lichtprocessie.

Tijdens  de Lichtprocessie was het koud en winderig. Onze kaarsjes, die we uitgereikt  kregen tijdens het in de stoet opstellen, waaiden om de haverklap uit. Maar  maakte dit de processie minder indrukwekkend dan andere keren?? 
  
Wij  vonden het nu al zo mooi. Alle kaarsjes die wel brandden en die tegelijkertijd  omhoog gestoken werden op het 
AVE MARIA.. Zeer indrukwekkend. 
Tijdens  de Lichtprocessie kwamen er gevoelens van saamhorigheid naar boven. Wij voelden  ons één met allen die daar aanwezig waren.

Na de processie hebben we met onze eigen  groep nog even bij de Gekroonde Maagd Maria met elkaar gezongen. We worden  steeds meer een geheel.                                 

Deze  avond hebben we allebei ons eerste  Lourdesspeldje van een ander groepslid  gekregen. Dit geeft een warm gevoel van waardering en  verbondenheid.
Tegen  middernacht ging Els voor het eerst ‘s avonds met een aantal vrijwilligers mee  naar de Grot. Het gevoel dat dan bovenkomt, 
valt niet te beschrijven. Het lijkt  het meest op een immense dankbaarheid, hoop en rust.
 
Woensdag 16 mei 2012  Viering aan Grot en Sacramentsprocessie

Bij  het ontbijt feliciteerden we allemaal Aad van Veen  met zijn verjaardag. En natuurlijk zongen wij  hem eensgezind het Lang zal hij leven toe. Om half tien werden we bij de Grot verwacht.  We hadden, gezamenlijk met de andere Nederlandse en Belgische bedevaartgangers,  de vroege “Viering aan de Grot”.  Het  leek een knappe dag te worden: het zonnetje scheen  al, hoewel het windje 
nog erg koud was. Bij de  grot stonden we vooraan. Dat betekende dat we de rolstoelers vlak achter de  eerste banken konden zetten. Wij, als rolstoelduwers, mochten meteen op de  eerste bank plaats nemen. Dat betekende een goed uitzicht op het Mariabeeld en  het altaar.

Onze  deken Ton Cassee die net als wij uit Heemskerk komt, mocht de dienst leiden.  Beetje chauvinistisch gevoel gaf dat....
De  tekst, die wij in het boekje van de VNB hadden gekregen, strookte niet helemaal  met wat er ten gehore werd gebracht. Niettemin was het een mooie, stijlvolle,  best wel geëmotioneerde dienst.
Zittend  in de zon met Maria hoog boven je en op je neerkijkend, is het alsof ze  bescherming biedt aan iedereen, die aan haar 
voeten in gebed verzonken is. 
Tijdens  deze dienst was opnieuw de vredige sfeer voelbaar.
De  organisatie in handen van de Hospitalité de Lourdes verliep vlekkeloos. 


Na  de mis liepen we terug naar de Esplanada waar we ons opstelden voor de  groepsfoto. Het opstellen verliep ietwat rommelig. Er werd geopperd dat het  leuk zou zijn als degenen, die bij elkaar hoorden, samen gingen staan. Els dook  eerst even in de verste hoek, maar werd terug gehaald door Mariëtte. Terwijl zij 
Els haalde werd een ander op haar plaats achter haar schoonouders gezet. Een  
paar minuten later stonden we toch allemaal op de juiste plek. 
 
Daarna gingen we terug naar het hotel om met elkaar  de dienst te verwerken. 
De lunch werd genuttigd nadat Willy, dit keer met  microfoon, een gedichtje had voorgelezen.

Direct  na de lunch werd de groep verdeeld; de eerste keer dat we niet met elkaar samen  optrokken.
Een  deel van de groep ging naar de baden, een ander deel ging naar het  wassenbeeldenmuseum.
Marcia,  Guja en Marijke ontfermden zich over deze laatste groep. Willy en Ton gingen  met ons 
mee naar de baden. Hoe verliep het bij de baden: we waren er rond kwart  voor twee, degenen in de rolstoelen werden met hun begeleiders apart gezet. 
Natuurlijk  werden de mannen en vrouwen van elkaar gescheiden. Onderwijl het wachten liep  een geestelijke ,met microfoon, in het  Frans of Latijns de rozenkrans te bidden.  Wanneer je goed luisterde, kon je eigenlijk vanzelf meebidden. Dit wachten was  nodig om tot jezelf te komen, te mediteren. Helemaal in jezelf te keren en te  luisteren naar gedachten die vanuit je hart omhoog komen. 
Op  een gegeven moment mochten we naar binnen. We verdwenen achter twee gordijnen,  waar dames in uniform mee hielpen met uitkleden en aanwijzingen gaven waar de  kleding kon worden opgehangen. Achter het laatste gordijn is het Heilig Bad. 

Annemarie: Ik kreeg een wit, ijskoud laken om me heen  terwijl ik naar het Mariabeeld keek en kreeg een heel apart 
gevoel over me.  Eenmaal in het water wilde ik bijna het beeld aanraken, er kwamen tranen  opzetten en op dat moment wist ik eigenlijk niet eens waarom. Pas buiten,  aangekleed in het zonnetje kon ik alles op een rijtje zetten. Waarom was ik  naar Lourdes gekomen? Ik voelde me gereinigd van een diepgeworteld iets. 
Ik mag  er zijn!

Iedereen  die uit het bad kwam, had zo zijn eigen emoties. Gelukkig stonden Pauline en  Sylvia daar om iedereen warm en 
hartelijk een schouder te bieden. Nadat  iedereen uit de baden was, zijn we als minigroep naar een grasveldje gelopen om  daar  onze verhalen met elkaar te delen. Het  was een zeer gedenkwaardig moment.

Hierna  zochten we de rest van de groep weer op om samen de sacramentsprocessie te  lopen. 
De  sacramentsprocessie begint met het opstellen op de Esplanada voor de Basilique  du Rosaire (de Rozenkranskerk). 
De zon scheen ondertussen zeer uitbundig en in  deze hete zon begonnen al een aantal pelgrims flink te kleuren. 
 
Het  duurde een hele tijd voordat alle pelgrims goed opgesteld stonden. De  
sacramentsprocessie begon exact op tijd om 17.00 uur.                            
                                                     
Wij  stonden goed opgesteld; de pelgrims in de rolstoelen allemaal in een rij in het  midden. En wij, de vrijwilligers, en de beter ter been zijnde mensen aan de  zijkant.

Het  meelopen in de stoet, het zingen van hymnen en het gezamenlijk bidden gaf een  gigantisch gevoel van saamhorigheid. Het is een prachtig geluid om de grote  aantallen pelgrims uit allerlei verschillende landen met elkaar te horen. 
Na  het gebed en het bewieroken zijn we in processie naar de grote Pius X Basilique  gelopen. 
Dit  vonden wij een enorme, ondergrondse, 
supermoderne ruimte met in het midden een  altaar en  vier grote projectie schermen.  In deze kerk werd de processie stijlvol en met veel devotie afgerond. 
Dit was  opnieuw een hele beleving: zoveel mensen, zoveel talen en toch zó één met  elkaar.

Na  de processie zijn we naar het hotel teruggegaan voor het diner. De avond was  vrij te besteden. Een deel van de hulpkrachten is met de pelgrims souvenirs gaan kopen en een deel ging hun eigen weg zoals de Grote Kruisweg lopen of  bleef gewoon in het hotel.
Annemarie  ging met Diny nog eens naar de lichtprocessie kijken. Het was die avond windstil  en lekker weer en om die 
reden waren er veel meer lichtjes dan de avond ervoor.  Dit was prachtig om te zien en erg indrukwekkend. 

Om  elf uur ’s avonds zijn de vrijwilligers  naar een meditatief moment gegaan. Dit werd  geleid door hoofdaalmoezenier Arie Verweij. Het was de eerste maal dat deze  meditatie plaats vond. Het was een heel bijzondere meditatie waarin iedereen  kon vertellen wat hij of zij voelde en dacht. Na dit moment hebben we nog even  een bezoek aan de Grot gebracht om in alle rust even tot ons 
zelf te komen.  Eenmaal terug in het hotel hebben we, onder het genot van een drankje, nog even  verder zitten praten. Dit gesprek was min of meer een van de  meditatie met de hoofdaalmoezenier en de meditatie bij de Grot. Het werd een  latertje.

Donderdag 17 mei 2012  Hemelvaartsdag

Normaliter  is er op zondag en woensdag een Internationale Hoogmis. Deze is via TV Lourdes  live te volgen. Omdat het vandaag een speciale dag was, werd de Hoogmis  verschoven naar deze donderdag. Dat betekende voor de bedevaartgangers dat we  vroeg op moesten staan om op tijd bij deze viering aanwezig te zijn. 
 
Na  het ontbijt, het was nog fris buiten, gingen we dus in snelle pas naar de Pius  X Basiliek om daar een goed plekje voor de rolstoelers te bemachtigen. Door de  volharding van Ton hadden we inderdaad een prima stekje. De rolstoelduwers  zaten verspreid door de Basiliek op houten banken of plastic stoeltjes. Een  aantal vrijwilligers heeft ook tijdens de dienst goed in de rondte gekeken en  zodoende een goed beeld gekregen van de verscheidenheid aan mensen. Op de grote  schermen was precies te zien hoe de 220 priesters binnen kwamen lopen,  voorafgegaan door de vlaggen van de deelnemende landen. De groepen pelgrims  werden per land en groep, in hun eigen taal,  verwelkomt. Via dezelfde grote schermen was de  mis te volgen en mee te zingen. 
        
Annemarie:Juist vanwege de speciale dag op deze  speciale plek, had ik een geweldig goed gevoel over Hemelvaartsdag. Ik bedacht  me dat ik dit nooit meer zodanig zou meemaken. Hoe vaak komt het immers voor  dat ik met Hemelvaart in Lourdes zou zijn?

Deze  indrukwekkende dienst hebben we op ons in laten werken tijdens een kopje koffie  in het hotel. Direct daarna was het tijd voor de lunch die vooraf gegaan werd  door het lied: God Groet U Zoals Bloemen. 
Na  de lunch hadden we een korte pauze tot aan de Handoplegging. Vele groepsleden  gingen even naar buiten: het was warm en broeierig. Het leek er op dat het zou  gaan regenen. Hier werden veel grappen over gemaakt. 
Toen  de bestuursleden de regencapes wilden pakken om die uit voorzorg mee te nemen,  bleek dat de koffer waar ze inzaten niet meer te vinden was. Dit heeft de  gemoederen wel bezig gehouden omdat deze capes een zekere waarde hadden.  
(Gelukkig zijn de capes ondertussen geretourneerd aan het hotel)

De  handoplegging vond plaats in de Rozenkrans Basiliek. Dit is een prachtige kerk.  De Basiliek ziet er schitterend uit met de mozaïeken bij de altaren en  boven de ingang. Maria wordt in veel van de  afbeeldingen vertoond. 

Eenmaal  binnen liepen we stilzwijgend naar de plek die door Ton werd aangewezen.
De  korte ceremoniële dienst voorafgaande aan de Handoplegging werd vervroegd omdat  er nog een ingelaste dienst volgde. 
     
Wij  maakten een bijzondere primeur mee. Willy had ons verteld dat zij van de VNB  officieel toestemming had gekregen om mee te werken aan deze viering en de  Handoplegging te doen. Zij was hier natuurlijk bijzonder trots op en straalde  dat helemaal uit. Het gaf haar een ongelooflijk goed gevoel. En wij allen waren  net zo trots op haar. 
Een  Handoplegging door een geestelijke is een handeling, die naar het Nieuwe  Testament is terug te voeren. Jezus legde de handen op zieken waardoor zij  genazen. Hij gaf Zijn leerlingen dezelfde macht door het zenden van de Heilige  Geest. Het is een ritueel dat nog gebruikt wordt Bij het Sacrament van de  ziekenzalving. De handeling wordt verricht in stilte. 
 
Handoplegging  meemaken is een bijzondere ervaring, het voelt inderdaad alsof er krachten  stromen.

 Annemarie: Op het moment dat ik de handen van de  geestelijke op mijn 
hoofd kreeg en een hand van Ton op mijn schouder voelde,  was ik zo in mijzelf 
gekeerd dat de omgeving volledig wegviel. Wat ik precies  moest voelen weet ik 
niet maar het leek of de wereld even stil stond.


Om  even te bekomen van de viering en vanwege het broeierige weer, hebben we 
een  tussenstop gehouden en wat water bij de Bron gedronken.
 
Daarna  zijn we met de hele groep naar het terras van hotel Solitude gegaan. 
Dit terras  ligt aan het water van de Gave. Hier hebben we met elkaar gedeeld hoe we de  handoplegging hebben ervaren.

Het  diner bestond deze avond uit een soort erwtensoep, tortilla, linzen met een  saucijs en appelgebak toe.
Na  het diner werd de eetzaal omgetoverd tot een vieringruimte voor de Kaarsenceremonie,  die om 21.00 uur zou beginnen.
Willy  had gevraagd om gedurende de hele week onze intenties bij haar in te leveren.  Zij had deze intenties gebundeld en zou deze met ons delen tijdens de  Kaarsenceremonie. De Kaarsenceremonie is een viering die door de Lourdesgroep  Santpoort in het programma is ingevoegd. 

Toen  we de geprepareerde eetzaal binnen kwamen, stonden er een aantal tafels tegen  elkaar in een rechthoek. Daarop stonden zeven grote kaarsen, vier kleinere  aansteekkaarsen op een schoteltje en een brandende devotiekaars. Het licht van  deze devotiekaars was eerder die dag door Guja en Marcia bij de Bron gehaald. Rondom  de tafel stonden stoelen met daarop een gekleurd boekje en een 
Lourdeslichtje.  Willy vertelde dat de zeven kaarsen het symbool van Volte waren. Elke vlam  heeft een betekenis. Het licht van de Liefde, het Leven, het Licht, de Hoop,  het Geloof, Het Woord en Dankbaarheid.  

We  gingen allemaal zitten en nadat Els een prachtig gedicht had voorgedragen,  zongen we een lied. Willy vroeg één van de uitverkorenen, die zij van tevoren  gevraagd had om mee te werken, de eerste kaars aan te steken. Er werd verteld  waar de kaars voor stond en daarna mocht iedereen met een boekje van een  bepaalde kleur hun kaarsje aansteken en om de kaars heen zetten. 
 
Daarna  werden de intenties gelezen. In stilte konden we deze even overdenken en daarna  zongen we een couplet van het lied. Na zeven keer dit ritueel te hebben gedaan  was de donkere eetzaal verlicht met Licht van 70 kaarsjes. Er werd afgesloten  met een gedicht dat werd voorgedragen door Tineke.
        
Het  was een mooie, plechtige en rustige ceremonie met prachtige muzikale  ondersteuning van Hinke en Pauline.

 Vrijdag  18 mei 2012 Cité Saint-Pierre

Deze  dag stond in het teken van een bezoek aan de Cité  Saint-Pierre. Er was afgesproken dat de pelgrims met de bus naar boven zouden  gaan, met Ton als begeleider. Willy zou dan met de hulpkrachten en de lege  rolstoelen naar boven lopen. Bij het busstation  aangekomen, werden alle rolstoelen pardoes in  een tweede gereedstaande bus gezet. Zodoende konden er 
meer mensen met de bus  mee. Een deel van de hulpkrachten liep wel naar boven. 
Op de Cité Saint Pierre  kregen we een rondleiding van Fons, die ons in het Vlaams vertelde over de  Cité. 

Bernadette  had verzocht een opvangcentrum te stichten waar mensen met beperkte financiële  middelen konden verblijven, zodat ook zij op bedevaart naar Lourdes zouden  kunnen komen. In 1955 vroeg de toenmalige bisschop, Monseigneur Théas, aan de  algemeen secretaris van de Secours Catholique deze wens gestalte te geven. De  Cité ligt onder Béoult, op een kwartier afstand van de Grot.
   
Hedendaags  is de Cité een oord waar personen en gezinnen die leven in een situatie van  materiële, spirituele of morele nood, kunnen verblijven. Men zoekt hier rust en  ontmoetingen met medemensen. De Cité bestaat uit een kasteel, een boerderij,  een kantine, een danszaal, een schaapskooi waarin een kapelletje zit, en paviljoens  waar 500 bedevaarders onderdak kunnen vinden. Er zijn diverse plekken in de  openlucht waar men in gebed en voor misdiensten bijeen kan komen. 
De  gasten betalen voor hun verblijf wat ze kunnen missen, meestal is dit erg  weinig. De Cité wordt beheerd en onderhouden door 
nonnen, monniken, betaalde  krachten, seizoenshulpen en vrijwilligers. Deze vrijwilligers zijn vaak  personen, die eerder als gast aanwezig waren. Zij mogen drie weken hun bijdrage  leveren. Voor de financiën is de Cité afhankelijk van de giften van de bedevaartgangers, de bezoekers van de rondleidingen, de donatie van de Franse  Caritas- organisatie Secours Catholique en van donateurs. 

De  Lourdesgroep Santpoort heeft dit jaar een aanzienlijk bedrag aan de Cité  geschonken. Dit bedrag is afkomstig van de opbrengst van de oude kranten.  De  enthousiaste groep vrijwilligers die zich in Santpoort bezig houdt met het inzamelen  van kranten, heeft deze gift mogelijk gemaakt.         
Tijdens  de rondleiding op de Cité  was het  droog, bewolkt, windstil en niet koud. Het  terrein van de Cité kent vele hoogte verschillen waardoor de duwers het af en  toe erg warm hadden.
 
Na  de rondleiding gingen we voor een viering naar de schaapskooi. Dit is niet dezelfde  schaapskooi als waar Bernadette kwam, want de originele kooi is afgebrand. In  de schaapskooi hadden we een prachtige dienst waar de emoties opnieuw flink  opliepen. Dit gebeurde vooral doordat Willy vroeg ons elkaar te bedanken voor  deze week en onze liefde aan elkaar door te geven; en door een 
prachtig  zangstuk van Lies. 

De  picknick werd dit jaar binnen in een zaal genuttigd, omdat het dreigde te gaan  regenen. Daarna hebben we toch op een plek in de openlucht met elkaar gedeeld  wat we hebben beleefd in deze week.  We  hebben samen prachtige, maar ook droevige verhalen gedeeld en hebben ze met een  warme deken van liefde en saamhorigheid bedekt. 


Hierna  gingen we terug naar het dorp waar ieder nog zijn eigen weg kon gaan.

 Annemarie: Ik ben samen met Mariëtte, Frans en Tiny  de 
Grote Kruisweg gaan lopen. Heel steil maar met prachtige beelden. Al  klimmend 
voelde ik het lijden van Jezus en de pijn bezit van mij nemen. Bij de  Statie 
waar Jezus aan het kruis hing, voelde ik mij teruggaan naar onze  jaartelling. 
Ik zag de hedendaagse, biddende pelgrims veranderen in  de mensen in die tijd, 
opkijkend en wachtend  op wat er gebeuren zou. Niemand die vroeg of ingreep. Ik 
had om vergeving willen  roepen, zoals Hij dat geroepen heeft. We stonden erbij, 
keken ernaar en hebben  het gewoon laten gebeuren. Eenmaal bij de laatste 
statie, na een even steile  afdaling als de beklimming was, hebben we samen, 
onder begeleiding van Mariëtte,  die straatpredikant is, gebeden als afsluiting 
van het geheel. Ik had de  kruisweg niet willen missen. 


Na  het diner verzamelden we ons voor de zendingsviering in de Pius X Basiliek. We  kwamen voor de laatste viering van deze week bijeen bij een kopaltaar in de  Basiliek. We waren nu alleen met de Nederlandse en Vlaamse bedevaartgangers in  deze gigantische kerk waardoor we het gevoel kregen van een verloren groep in  een grote ruimte. Dit gevoel paste een beetje bij het huidige programma  onderdeel van onze reis, want het moment van afscheid nemen was langzaamaan gekomen. 
De  meeste pelgrims zouden de volgende dag in alle vroegte vertrekken met bus of  trein. Onze groep zou    ’s middags met het 
vliegtuig teruggaan. 

Onze  Willy had ook een rol in deze afsluitende viering. Het was een korte, mooie dienst  met veel zang. We kregen de overweging mee om dat vast te houden wat  in Lourdes was beleefd. Natuurlijk kregen we  tot slot de zegen mee voor een behouden terugreis.

Na  de zendingsviering zijn we naar de kaarsenbakken gegaan om onze kaarsen aan te  steken. Bij dit licht van Lourdes hebben we intenties gebeden vanuit onszelf en  de intenties die onze dierbaren aan ons hadden meegegeven.Ook de intenties die we tijdens de  Kaarsenceremonie hadden uitgesproken zijn hier aan Maria opgedragen doordat de  bij de ceremonie gebruikte kaarsen opnieuw werden aangestoken en achtergelaten.

Helaas kreeg Annemarie die avond ontzettend  last van een dik, rood en pijnlijk been. Het leek een soort ontsteking. Volgens  de 
VNB-arts was het probleem niet ernstig, maar zij was wel uitgerangeerd omdat  het been hoog en koel gehouden moest worden.

 Zaterdag 19 mei 2012  Laatste groet en Terugreis

In  alle vroegte werden we wakker gemaakt om de koffer in te pakken. De koffers  moesten voor het ontbijt in de hal van het hotel geplaatst worden. Na de lunch  zouden we direct vertrekken. De hulpmannen stonden weer klaar om koffers naar  beneden te brengen.
Om  9 uur vertrokken we voor de laatste keer richting de Heiligdommen om de Crypte  en de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis van binnen te bezichtigen. Beide  kerken hebben een erg mooie inrichting, maar de mooie beelden in de Crypte  raken je in je gevoel.
 
Vanaf  het kleine  plein voor de Crypte zagen we  het terrein voor de  Grot, waar op dat  moment allemaal rolstoelen 
stonden. Een heel bijzonder tafereel.

Op  dat moment dachten wij dat we alle bijzondere momenten gehad hadden. 
Maar…..
Willy  en Ton waren dat niet met ons eens. Zij leidden ons nog een keer naar de  overkant van de Gave en met het zicht op de Grot hielden we een afscheidsceremonie.De  gekochte souvenirs werden gezegend, Hans droeg een gedicht voor en onder  muzikale begeleiding van Hinke en Pauline werd er gezongen. Deze ceremonie was  al heel bijzonder, maar was nog niet alles.
 
Als  afsluiting kregen wij vlak naast de Gave van Willy de zegen met Lourdeswater en  van Ton een kruisje op ons voorhoofd. Als aandenken aan deze reis kregen we van  de Lourdesgroep Santpoort een kleine rozenkrans. 
        
Mede  door het gitaarspel van Pauline bij deze handelingen vond Els dit een emotioneel  hoogtepuntBij terugkomst van de groep in het hotel zegende Willy ook degenen die niet mee waren geweest.  Annemarie was in het hotel achtergebleven vanwege haar pijnlijke been en kreeg  om die reden alsnog haar zegen en rozenkrans. 

De  bus stond al klaar toen we de lunchtafel verlieten. Ons vliegtuig had in  Eindhoven vertraging waardoor wij twee uur moesten wachten. Dat wachten in de  snikhete vertrekhal viel niet mee, maar werd opgevrolijkt doordat Pauline en  Hinke zorgden voor een muzikale noot door te spelen op de gitaar en door te  zingen. De één voor de ander begon mee te zingen, te dansen, te klappen en  
iedereen in de vertrekhal kreeg weer een lach op het gezicht. Of zoals Sylvia  zei: “we hebben de pelgrims het EO-jongerendag-gevoel gegeven”. 

De  terugvlucht zelf verliep net zo als heen, we hadden weer een goede service. We  kregen een smakelijk pakketje met twee broodjes en koffie/thee. Annemarie  kon niet op haar zere been staan en was in Eindhoven samen met Gerard, één van  de laatste rolstoelers, die het vliegtuig verlieten. De anderen zaten al in de  bus. 

Na  een  busreis van twee uur over stille  wegen, ,maar met veel gekwebbel in de bus, kwamen we in Santpoort aan.  Tot onze verbazing stond er een grote groepthuisblijvers onder andere Pastor Wighert en Zuster Ine Sterk, om ons welkom te heten. En werden de kerkklokken geluid om onze veilige thuiskomst aan te  kondigen. Alweer zo’n geweldig warm moment!

Wat  hadden we een fijne groep, wat hebben we met elkaar veel meegemaakt! Daarnaast  denken we nog even aan het moment dat Elisabeth een oude bekende van haar  tegenkwam. We denken eveneens aan de ontmoeting met een stel 
ex-rode-ruitjes  die hun 25 jarig huwelijk vierden.

Bij  de bus hebben we van velen persoonlijk afscheid genomen met dikke knuffels. We  zullen elkaar weer zien op de reünie. Dan spreken we elkaar weer. We  zien er nu al naar uit.


Nawoord;

Wat heeft Lourdes ons  gebracht?


Lourdes  is bijzonder. Lourdes is beleven. 
        Lourdes  is ontmoeten. 
Lourdes is verlichting.
        Lourdes  is herinneren. Lourdes is 
Liefde.
        Lourdes  is gewoon niet te omschrijven Wij  zijn 
vooral dankbaar dat wij deze reis hebben mogen meemaken.


Annemarie  en Els Hoogeboom 
Powered by Create your own unique website with customizable templates.